Ο Χάιμε Ρέγιες τελειώνει το κολέγιο και επιστρέφει σπίτι έχοντας μεγάλες ελπίδες για ένα μέλλον που τελικά δεν του μοιάζει γραφτό, σε έναν κόσμο που μοιάζει να μην έχει χώρο για ορισμένους ανθρώπους. Καθώς μοιάζει χαμένος, να αναζητά τη θέση του στον κόσμο, η μοίρα θα φέρει στην κατοχή του ένα κομμάτι εξωγήινης βιοτεχνολογίας που θα μετατρέψει τον Χάιμε σε έναν πανίσχυρο υπερήρωα– με εξίσου πανίσχυρους εχθρούς που τον καταδιώκουν για να αποκτήσουν τον έλεγχο του Σκαραβαίου.
Συμπαθέστατη νέα περιπέτεια στο ζόμπι-DC σύμπαν, ταινιών δηλαδή που συνεχίζουν να κυκλοφορούν σε ένα κλίμα γενικευμένης αμηχανίας απέναντί τους από ένα στούντιο που σχεδιάζει την επόμενη μέρα δηλώνοντας πως αυτές «δεν μετράνε». Όλα αυτά βέβαια δεν έχουν απαραιτήτως και καμία σημασία– αν μια ταινία είναι φαν από μόνη της, όλα αυτά περισσεύουν. Και το “Blue Beetle” σχεδόν φτάνει εκεί, όντας μια γλυκιά, χαλαρή περιπέτεια με μια ομολογουμένως διασκεδαστική αδιαφορία απέναντι στην ίδια της τη μυθολογία, και απόλυτο focus πάνω στον χαρακτήρα και τους οικογενειακούς, φιλικούς και αισθηματικούς του δεσμούς.
Με μια μερακλίδικη Σούζαν Σαράντον ως μεγάλο κακό και με μια πλήρως αναπάντεχη (από μεγάλου στούντιο) αλλά απολύτως καλοδεχούμενη καταδίκη των ριγκανικών πολιτικών στη Νότιο Αμερική(!). Όλα αυτά μέσα σε ένα συμπαθητικά throwback αισθητικό περιβάλλον που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και όμορφο (έστω με έναν τηλεοπτικό τρόπο) αν αναπόφευκτα δεν παραδιδόταν σε μια γενικόλογη τρίτη πράξη που αδικεί την συμπαθέστατη κατά τα άλλα ταινία.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr