Εξωγήινος σκαραβαίος εισχωρεί στο σώμα Λατίνου νέου που αποφοίτησε πρόσφατα από το κολέγιο κι αγωνίζεται να βρει μια εργασία για να μη χάσει το σπίτι της η οικογένειά του, του «χαρίζει» μια στολή που του προσφέρει απίστευτες υπερδυνάμεις, αλλά θα τον φέρει κι αντιμέτωπο με μια μοχθηρή κροίσο που ελέγχει ολόκληρη την πόλη και ονειρεύεται ν’ αποκτήσει τον σκαραβαίο για να υλοποιήσει τα πιο σατανικά της σχέδια.
Η εποχή της «πολιτικής ορθότητας», της συμπερίληψης και της… ταμειακής εκμετάλλευσης φυλετικών target groups μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε κι έναν… Λατίνο superhero, με διαπιστευτήρια από το κομιξικό σύμπαν της DC. Όσο και να θέλει να πρωτοτυπήσει το «Blue Beetle», όμως, η φόρμουλα του είδους κι ένα σενάριο (υπερβολικά) φλύαρο σε διαλόγους, δίχως να έχει να πει τίποτε ουσιαστικό ή ανανεωτικό, βυθίζουν το εγχείρημα σ’ ένα πλαίσιο φιλμικού αξιοπερίεργου, με άπειρα «κόντρα» χαρακτηριστικά, τα οποία όχι μόνο δεν κάνουν καλή παρέα, αλλά «μπουκώνουν» και σε διάρκεια.
Σε μια πόλη η οποία προσκυνά την… «ανάπτυξη» που έχει επιβάλλει η εταιρεία Kord Industries, με τα πιο λαϊκά στρώματα ν’ αντιμετωπίζουν ζητήματα επιβίωσης (ευπρόσδεκτη η διάθεση κοινωνικής συνειδητοποίησης για ένα κοινό που μάλλον δεν νοιάζεται για τέτοια πράγματα, κάτι που είχε επισημανθεί και στο «Black Adam»), ο νεαρός Χάιμε δεν βλέπει μέλλον ούτε με πτυχίο, ενώ η οικογένειά του αντιμετωπίζει το ρεαλιστικό ενδεχόμενο να ξεσπιτωθεί. Η CEO της εταιρείας, μια villain του… νεοφιλελευθερισμού, πέραν της κατάκτησης του συνόλου της γης της περιοχής, έχει και πιο σκοτεινά σχέδια: θέλει ν’ αποκτήσει μυστηριώδη σκαραβαίο από το… έξω διάστημα και, γνωρίζοντας τις υπερφυσικές του ιδιότητες, θέλει να τις ενσωματώσει σε μια στρατιά από cyborg που σχεδιάζει να δημιουργήσει.
Χωρίς να κάνει κακή δουλειά, ο Ανχέλ Μανουέλ Σότο χάνει τον μπούσουλα με μια πληθώρα συστατικών στην αφήγηση, προσπαθώντας να ικανοποιήσει τους πάντες. Το ύφος και η αισθητική παραπέμπουν σε εϊτίλα (από τη χρωματική παλέτα μέχρι και το electro score), το λατινοαμερικάνικο της φαμίλιας μελοδραματίζει ανεξέλεγκτα, το στόρι «κρεμάει» δίχως συναρπαστικές υποπλοκές ή ζουμερούς χαρακτήρες, το ρομάντζο ανάμεσα στον κεντρικό ήρωα και την ανιψιά της villain… πέρασε και δεν ακούμπησε, κάποιες δόσεις χιούμορ «σκάνε» σαν βεγγαλικά μάλλον αχρείαστα (σοβαρά τώρα, έπρεπε να γελάσουμε με το ανατομικό «αστειάκι» για την… πρωκτική είσοδο του σκαραβαίου στο εσωτερικό του κορμιού του Χάιμε;), το ποσοστό διαλόγων ξεπερνά κατά κόρον τις σεκάνς δράσης (στερεοτυπικά μία από τα ίδια εκρήξεων και ιπτάμενης πάλης) και το δραματουργικό ζητούμενο χάσκει από παντού σεναριακά.
Υπάρχουν μεμονωμένες στιγμές στις οποίες το «Blue Beetle» κάνει επίδειξη ποιοτικών χαρακτηριστικών στο πλαίσιο της (φροντισμένης) παραγωγής, όμως, χάνονται εντός της αδικαιολόγητα μεγάλης διάρκειας του φιλμ, το οποίο εκθέτει περισσότερο και με διάφορους τρόπους την Σούζαν Σαράντον, σε μία διόλου πειστική ερμηνεία κακιάς (παραδόξως, έχει λάμψει σε τέτοιους ρόλους στο παρελθόν!) και μία αρκετά άβολη «φρεσκάδα» στο πρόσωπο. Η post credits scene ευελπιστεί για την ύπαρξη ενός sequel, αλλά θα ήταν πολύ πιο χρήσιμη (αν εξελισσόταν κιόλας) σε τούτη την ταινία. Με την απόδοση που είχε στο παγκόσμιο box-office, δεν θα έλεγα ότι θα βιαστούν ν’ ασχοληθούν ξανά στη DC…
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Κομιξάδικη περιπέτεια φαντασίας με «διαφορετικό» ήρωα, η οποία απευθύνεται σ’ ένα σχετικά οικογενειακό κοινό, με στερεότυπες ιδέες και εκτέλεση στουντιακής φόρμουλας. Ψυχαγωγεί κατά διαστήματα, αλλά δεν προσφέρει κάτι πραγματικά χορταστικό. Κυρίως για τους hardcore fans του genre που δεν θέλουν να χάνουν «επεισόδια».
Ηλίας Φραγκούλης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα freecinema.gr