Η ιδέα και μόνο ότι στο Αφγανιστάν νεαρός κωμικός έκανε κάποια στιγμή καριέρα μιμούμενος τον Τσάρλι Τσάπλιν, είναι από λόγος αρκετός για να κινήσει την περιέργεια και να παρακολουθήσει κάποιος το ντοκιμαντέρ της Αννέτα Παπαθανασίου «Γελώντας στο Αφγανιστάν» (η Παπαθανασίου έχει εργαστεί στο Αφγανιστάν και γυρίσει και άλλα ντοκιμαντέρ εκεί). Όμως η ταινία, ενώ ξεκινά με το γέλιο και ασπρόμαυρες σκηνές όπου ο Καρίμ Ασίρ παριστάνει τον «Αλήτη» στους δρόμους της Καμπούλ, σύντομα μετατρέπεται σε μια κυριολεκτικά εφιαλτική εμπειρία με τον απελπισμένο κωμικό να προσπαθεί να κρυφτεί φοβούμενος για την ίδια του την ζωή.
Γιατί το 2021 οι Ταλιμπάν πήραν την εξουσία και με τους Ταλιμπάν δεν παίζεις. Μέσα σε όλες τις παρανοϊκές απαγορεύσεις που επιβάλλει η θρησκεία τους, απαγορεύει και το γέλιο, το μόνο συναίσθημα που ο Καρίμ ξέρει να προσφέρει. Η οδύσσειά του να ξεφύγει από την πατρίδα του με την βοήθεια της ίδιας της σκηνοθέτριας και της παραγωγού της Φωτεινής Οικονομοπούλου εικονογραφείται σε κανονικό χρόνο (πολλές από τις συνομιλίες των δύο γυναικών με τον Καρίμ μέσω skype υπάρχουν στην ταινία) και παράλληλα η ταινία δίνει μια άποψη του χάους που το καθεστώς των Ταλιμπάν επέφερε στο Αφγανιστάν.
Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία που από την μια εκτιμάς ως κατασκευή και από την άλλη σου προκαλεί πραγματικό πόνο στην ψυχή, ιδίως όταν βλέπεις τον Καρίμ να κλαίει, εδώ στην Ελλάδα πλέον, μη μπορώντας να καταλάβει το παράλογο που του κόστισε την φυγή από την πατρίδα του την οποία εξακολουθεί να αγαπά και στην οποία επιθυμεί διακαώς κάποια στιγμή να επιστρέψει.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr