Στην αρχή ήταν ο πατριάρχης Ζαν Ρενουάρ. Κάτι ήξερε ο Βισκόντι και θήτευσε κοντά του.
Και μετά ήλθαν οι «Διαβολικοί εραστές» («Ossessione» 1943)
Και κατόπιν εορτής έγραψαν «…Και εγεννήθη ο νεορεαλισμός…»
Ο Ρενουάρ, έντονα νατουραλιστής, αναζητούσε πάντα αυθεντικούς χώρους και ηθοποιούς της ζωής ερασιτέχνες και άλλους.( Θα το δούμε προσεχώς στο «Toni» (1937)
Ο Βισκόντι, που ενόχλησε τον φασισμό, νοηματοδοτεί τον χώρο με το σώμα, τα συνδέει, τους αποσπά ιδρώτα, σεξουαλικότητα, ορμές θανάτου.
Ο Ροσσελίνι φιλμάρει πάνω στην σχέση ιστορικότητας χρόνου και αποδόμησης των αστών (Προβάλλαμε «Στρόμπολι», «Ταξίδι στην Ιταλία», «Ευρώπη 51», «Στρατηγός Ντε Λα Ρόβερε»).
Ο Ντε Σίκα είναι μινιμαλιστής. Κινηματογραφεί την αύρα της κοινωνίας σε σχέση με την πτώση του ανθρώπου.(Προβάλλαμε «Ουμπερτο Ντ»). Η έκπτωση από τον παράδεισο ισοδυναμεί με την αδυναμία γνώσης του απαγορευμένου καρπού, που είναι η ιδεολογία. Στο «Λούστρο παπουτσιών» αξιοποιεί μεσαία και μεγάλα πλάνα για να δείξει την μικρή απόσταση «ουρανού» και κολάσεως.
Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress