Σε μία από τις πρώτες σκηνές της ταινίας «Blue Jean», μία γυμνάστρια, εστιασμένη στην ολιστική υγεία ψυχής και σώματος των μαθητριών της, προσπαθεί να τους εξηγήσει τη σημασία του ενστίκτου, το δικό της ένστικτο όμως, αν και λειτουργεί άμεσα όταν θα έρθει σε επαφή με την καινούρια μαθήτρια της, δεν θα είναι ικανό ώστε να προβλέψει όσα θα ακολουθήσουν. Ένα βράδυ, σε ένα lesbian bar, εκείνη η νέα μαθήτρια της θα τη συναντήσει με την σύντροφό της. Και την επόμενη μέρα θα βρεθούν και οι δύο στην προπόνηση.
Η σεξουαλική ταυτότητα όμως της νέας κοπέλας έχει ήδη εκτεθεί στις συμμαθήτριες της και γίνεται αντικείμενο bullying. Σε μία αφοπλιστικά κακόγουστη φάρσα, το νεαρό κορίτσι θα πρέπει να αντιμετωπίσει την αποβολή και την συνωμοτική κατηγορία σεξουαλικής κακοποίησης. Θα έχει τα κότσια η δασκάλα της να την υπερασπιστεί ή η προγενέστερη ένταση μαθήτριας και δασκάλας θα την οδηγήσει σε λάθος επιλογές και για το νεαρό κορίτσι και για την ίδια; Το ημερολόγιο έγραφε 1988, τότε που η ελεύθερη σεξουαλική έκφραση ταυτότητας παρέμενε ταμπού, ιδιαίτερα στον εκπαιδευτικό χώρο. Σε μια εποχή που η Μάργκαρετ Θάτσερ, σε προσπάθεια να επενδύσει στην οικονομική υποστήριξη μη κρατικών φορέων, έφερε για ψήφιση έναν προσβλητικό για τους ομοφυλόφιλους νόμο.
Η ταινία «Blue Jean», διανεμήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στους κινηματογράφους και είναι από τις μεγάλες εκπλήξεις του ανεξάρτητου κινηματογράφου. Η Georgia Oakley σκηνοθετεί μια πολυδιάστατη ταινία που υπερβαίνει τις ταινίες genre. Σαρωτική και στην κόψη του ξυραφιού η ερμηνεία της Rosy McEwen. Λιτή και πολυεπίπεδη, ουσιαστική και ξέχειλη κριτικής σκέψης, το «Blue Jean» ίσως είναι αυτή η μικρή ταινία που θα βρει τη θέση της στις μεγάλες βραβεύσεις.
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr