Μια άπορη νεαρή γυναίκα επιδιώκει να επανασυνδεθεί με τον πατέρα της. Σε μια πολυτελή παραθαλάσσια βίλα βρίσκει μια παράξενη οικογένεια: Εναν άγνωστο και πολύ πλούσιο πατέρα, την ιδιόρρυθμη σύζυγό του, την φιλόδοξη επιχειρηματία κόρη του, μια επαναστατημένη έφηβη και μια απειλητική υπηρέτρια. Ομως, κάποιος λέει ψέματα. Γιατί; Ανάμεσα σε υποψίες και ανατροπές, το μυστήριο καλύπτει τα πάντα και το κακό εξαπλώνεται...
Η ταινία ξεκινάει σχεδόν αδιάφορα, αλλά όσο αδιάφορα ξεκινάει, τόσο εντατικά και με συνεχείς ανατροπές συνεχίζεται από τη μέση και μετά, έως το τέλος. Αν και αυτή, στο πνεύμα της εποχής, κινείται στα πλαίσια της «δολοφονίας της πατριαρχίας», εντούτοις τίποτα δεν είναι δεδομένο και κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται αρχικά. Ο Μαρνιέ χρησιμοποιεί και αρκετά ομοφυλοφιλικά στοιχεία για τον σκοπό αυτό και παράλληλα με ενδιαφέρουσα σεναριακή δομή, ακτινογραφεί τις ηρωίδες του σαν ένας αντεστραμμένος καθρέφτης. Δείχνοντάς μας περισσότερο την «αδιάφορη» πλευρά τους, μας εκπλήσσει γιατί καταφέρνει να δείξει σε μια μόλις σκηνή την αιτία που κάνει την καθεμία να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο. Η ατμόσφαιρά της δεν παραπέμπει σε θρίλερ, όμως ταυτόχρονα με την αποκάλυψη των ηρωίδων ξεκινάει και το μυστήριο, που λύνεται ακριβώς στο τελευταίο πλάνο.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr