Ο νεαρός Μπάρι Άλεν κι υπερήρωας Flash ανακαλύπτει ότι μπορεί να τρέξει γρηγορότερα από το φως, να ταξιδέψει στον χρόνο και ν’ αποτρέψει τον θάνατο της μητέρας του. Η παρέμβασή του όμως επιφυλάσσει πολλές δυσάρεστες προκλήσεις.
Περιπέτεια φαντασίας που αποτελεί την πρώτη αυτόνομη κινηματογραφική εμφάνιση του ήρωα των κόμικ της DC, ο οποίος δημιουργήθηκε το 1956 από τους Ρόμπερτ Κάνιγκερ και Κάρμαϊν Ινφαντίνο. Προηγουμένως τον έχουμε δει φευγαλέα στα «Batman V Superman: Η αυγή της δικαιοσύνης» («Batman V Superman: Dawn of Justice», Ζακ Σνάιντερ, 2016) και «Ομάδα Αυτοκτονίας» («Suicide Squad», Ντέιβιντ Έιρ, 2016), καθώς και με μεγαλύτερη παρουσία ως μέλος της «Justice League» (Ζακ Σνάιντερ, 2017), πάντα ενσαρκωμένο από τον Έζρα Μίλερ, που τον υποδύεται κι εδώ.
Ένα συγκεχυμένο σενάριο, όπου οι κρίσιμες λεπτομέρειες της λειτουργίας και της επίδρασης του χρονοταξιδιού στην πλοκή χάνονται στη φασαρία της δράσης και στην εμμονή που καταντάει αυτοσκοπός να κολακευτεί το κοινό με όσο το δυνατόν περισσότερες διακειμενικές αναφορές από το κινηματογραφικό σύμπαν της DC.
Ευτυχώς τουλάχιστον η δράση είναι γρήγορη, πλούσια κι εύστοχα αστεία, ο Μίλερ είναι όπως πάντα απολαυστικός στον ρόλο, ο Κίτον διατηρεί το κύρος και το -όχι και τόσο πειστικό για εξηντάρη- σθένος του ως Batman (αν και βρίσκω τον τόνο της εισαγωγής του στην πλοκή αταίριαστο με την απεικόνισή του στις ταινίες του Τιμ Μπάρτον και μ’ αυτόν που ακολουθεί ο χαρακτήρας εδώ), οι Σάνον και Άφλεκ είναι απλώς διεκπεραιωτικοί, ενώ η Κάλε στο ντεμπούτο της ως Supergirl είναι μάλλον η αδικημένη της υπόθεσης, με τον λιγότερο ανεπτυγμένο χαρακτήρα.
Νίκος Τσαγκαράκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα patris.gr