Ο Μπάρι Άλεν, δηλαδή ο Flash της Justice League, διαπιστώνει πως αν τρέξει αρκετά γρήγορα μπορεί να ταξιδέψει στο χρόνο και αποφασίζει να πάει στο παρελθόν για να διορθώσει την τραγωδία που άφησε τη μητέρα του νεκρή και τον πατέρα του άδικα στη φυλακή. Δεν ξέρει όμως πως η πράξη του θα αλλάξει πολύ περισσότερα από –απλώς– το μέλλον. Θα αλλάξει τα πάντα.
Ταλαιπωρημένη ταινία που ξέμεινε τελευταία από το πρακτικά ακυρωμένο πλέον κινηματογραφικό DC σύμπαν, η οποία γράφεται και ξαναγράφεται και γυρίζεται και ανακατασκευάζεται επί σειρά ετών κι η οποία, εν τέλει, είναι μάλλον πιο διασκεδαστική από ό,τι ποτέ θα περιμέναμε. Οι στιγμές του χιούμορ, ειδικά στο γενικώς διασκεδαστικό και γεμάτο κίνηση πρώτο μισό, είναι ευρηματικές και κυλάνε πολύ ευχάριστα. Αλλά, παρά την εμφάνιση-highlight ενός κεφάτου Μάικλ Κίτον στο ρόλο του γερασμένου Batman των ταινιών του Τιμ Μπέρτον (παρόλο που αισθητικά τίποτα εδώ δεν έχει καμία συνοχή με εκείνες τις ταινίες, απλώς τεμπέλικα ξεριζώνει έναν αναγνωρίσιμο χαρακτήρα), το δεύτερο μισό εκτροχιάζεται τελείως.
Αποτελώντας μια άθλιας CGI ασχήμιας, κυνική αναπαραγωγή της multiverse αφήγησης, δίχως καμία εσωτερική συνοχή, δίχως αισθητικό ή αφηγηματικό ενδιαφέρον, με μια παρέλαση από cameo εμφανίσεις αναγνωρίσιμων προσώπων και κομματιών της DC κινηματογραφικής μυθολογίας. Το ότι η ταινία αυτή είχε την ατυχία να κυκλοφορήσει λίγες μέρες μετά το σπουδαίο (και εν μέρει συναφές) “Spider-Man: Ακροβατώντας στο Αραχνο-Σύμπαν” είναι μάλλον η τελική φάλτσα νότα σε αυτό το θλιμμένο κονσέρτο των τελευταίων ταινιών ενός ζόμπι κινηματογραφικού σύμπαντος που βρίσκεται ήδη σε νέα κατεύθυνση.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr