Ο Νάρβελ Ροθ είναι ο μοναχικός, λιγομίλητος αρχικηπουρός στους κήπους μιας μεγαλειώδους, παλιομοδίτικης έπαυλης του αμερικάνικου νότου, ο οποίος φυσικά –σύμφωνα με το Ευαγγέλιο κατά Πολ Σρέιντερ– κουβαλάει το τραύμα ενός ένοχου μυστικού που τον κρατά μακριά από την εξιλέωση. Η εργοδότριά του (Σιγκούρνι Γουίβερ, σε μια άφοβα παθιασμένη ερμηνεία, γεμάτη πόθο, ορμές και παιχνίδια ελέγχου) του ζητά να προσλάβει την ανιψιά της, μια νεαρή, μαύρη κοπέλα που δεν τα πάει πολύ καλά με την εξουσία. Οι συνύπαρξη του Νάρβελ μαζί της θα ξυπνήσει μέσα του τα φαντάσματα των ενοχών– και θα φέρει τη βία του παρελθόντος του, στο σήμερα.
Κλείσιμο μιας άτυπης τριλογίας με μοναχικούς άντρες γεμάτους μυστικά και μετάνοια, που βρίσκονται σε ένα Σήμερα που ποτέ δεν αποζήτησαν (και ούτε περίμεναν πως θα βιώσουν) κάπου ανάμεσα στον πόθο και την υπαρξιακή παράνοια. Μετά το μεγαλειώδες “First Reformed” με τον Ίθαν Χοκ και το έξοχο “Card Counter” με τον Όσκαρ Άιζακ, ο Κηπουρός του Τζόελ Έτζερτον μοιάζει με μια κάπως ξεφούσκωτη τελευταία νότα. Ο Σρέιντερ κάνει τα ίδια κόλπα με τις προηγούμενες ταινίες, ακολουθεί τα μοτίβα, κάτι που δεν είναι κακό σε καμία περίπτωση– απλά αυτή τη φορά η συνταγή μοιάζει λιγότερο απεγνωσμένη ή οργισμένη από κάθε άλλη φορά.
Σε συνδυασμό με το τολμηρό (αν μη τι άλλο ως φαντασίωση) φινάλε που εν πολλοίς αναιρεί μεγάλο μέρος της προβληματικής του σκηνοθέτη, συνθέτουν ένα φιλμ φτιαγμένο από υλικά αναγνωρίσιμα σπουδαίας στόφας, αλλά μαγειρεμένα με έναν τρόπο εν τέλει ελαφρώς αμήχανο, σαν ακολουθία μοτίβων που πρέπει να τοποθετηθούν στο σενάριο όπως-όπως. Ίσως απλά μετά από όλα αυτά, ακόμα κι ο Πολ Σρέιντερ τελικά να μαλάκωσε. Δεν πειράζει, γιατί ακόμα και στις μέτριες στιγμές του έχει κάτι στοιχειωτικό να μας μεταδώσει.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr