Η υπόθεση του μεγιστάνα κινηματογραφικού παραγωγού Χάρβεϊ Γουάινστιν που σήμερα εκτίει πολυετή ποινή κάθειρξης για υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης έρχεται ξανά στην επικαιρότητα μέσω της ταινίας της Μαρία Σρέιντερ από την οποία μαθαίνουμε σχεδόν τα πάντα μέσω της αναπαράστασης της έρευνας των δύο δημοσιογράφων της εφημερίδας Times της Νέας Υόρκης (Ζόε Καζάν και Κάρεϊ Μάλιγκαν) που «έβγαλε» πρώτη το θέμα στο αέρα.
Ένα θέμα που ως γνωστόν άνοιξε τον ασκό του Αιόλου με αποτέλεσμα την γέννηση γυναικείων κινημάτων (το #Metοo είναι το γνωστότερο) τα οποία ώθησαν εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες να ανοίξουν το στόμα τους και να μιλήσουν για την κάθε τύπου καταπίεση που είχαν δεχτεί από το αντρικό κατεστημένο αλλά προτιμούσαν να διατηρούν κρυφή • κυρίως από φόβο. Παρότι όλα περιστρέφονται γύρω από αυτόν, ο Γουάινστιν μοιάζει να είναι περισσότερο το πρόσχημα του σεναρίου (σημειωτέον ως ήρωας δεν εμφανίζεται παρά ελάχιστα και μόνο πλάτη στην ταινία). Το σκάνδαλο ου παραγωγού είναι περισσότερο η αφορμή για την ανάδειξη ενός πολύ μεγαλύτερου ζητήματος, αυτό του ιδίου του σάπιου συστήματος που προσφέρει προστασία στους δράστες οι οποίοι έχουν την οικονομική επιφάνεια για να την εξαγοράσουν.
Ο «κανόνας σιωπής» που ο Γουάινστιν είχε λόγω θέσης επιβάλλει στο περιβάλλον του ξεπερνά τα όρια της λογικής και η αποφασιστικότητα των δύο ρεπόρτερ να τον σπάσουν είναι το ουσιαστικό θέμα της ταινίας η οποία νιώθεις ότι καταγράφει πραγματικά μια κατάσταση πολέμου (αναφέρονται μάλιστα πραγματικα ονόματα όπως της Γκουίνεθ Πάλτροου της Ρόουζ Μακ Γκάουαν και του Μάρτιν Σκορσέζε ενώ η Ασλεϊ Τζαντ της οποίας η μαρτυρία υπήρξε κομβικής σημασίας στην υπόθεση Γουάινστιν, παίζει εδώ τον εαυτό της). Επίσης, όπως το «Spotlight», το «Κάποια μίλησε» γίνεται ένας ευπρόσωπος ύμνος απέναντι στη σωστή ερευνητική δημοσιογραφία, όπου κάθε λεπτομέρεια, κάθε λέξη, ακόμα και κάθε ανάσα οφείλουν να φιλτραριστούν εξονυχιστικά πριν βρουν τον δρόμο της δημοσιότητας.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr