Στην Καλαβρία, η Κιάρα στα 15 της ζεί σ΄ ένα φαινομενικά ήρεμο οικογενειακό περιβάλλον (χαρακτηριστικό το πάρτυ της αρχής, με ευκαιρία τα 18χρονα γενέθλια της μεγάλης αδερφής της). Ξαφνικά όλα αλλάζουν και εξαφανίζεται ο πατέρας της και θεωρείται φυγόδικος. Το κορίτσι αρχίζει μια έρευνα για να μάθει τι συμβαίνει.
Τυπικό φεστιβαλικό φιλμ (άνετα θα μπορούσε να κερδίσει και Χρυσό Αλέξανδρο στη Θεσσαλονίκη) με την 18χρονη Ρότολο να παίζει βιωματικά, «επιθετικά», υπερκινητικά.
Ο σκηνοθέτης στα 38 του, ζεί μεταξύ Ιταλίας και Νέας Υόρκης και έτσι το σενάριο (που είναι και δικό του) επηρεάζεται τόσο από τη μεσογειακή «πραγματικότητα», όσο και από το αμερικάνικο ασύμετρο και θριλεροειδές. Εντάξει, η ιστορία εμφανίζει στο τέλος μια μεγάλη ανατροπή την οποία επανειλημμένα αξιοποίησε το σινεμά. Υπάρχει μια υποκειμενική αίσθηση του πραγματικού, που καθορίζεται από την πορεία μιας ηλικίας, που από την αθωότητα βαδίζει προς την ενηλικίωση ,την ενημέρωση, τη γνώση του κόσμου που είναι φορτωμένος από δεκάδες εκτροπές και διαστροφές
Μια ευαίσθητη ταινία, με καλή κατασκευή, και εκκλήσεις, που απευθύνονται στην «κατανόηση», στον ανθρωπισμό και στις δυσκολίες αποκωδικοποίησης του κόσμου μας.
Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress