Ταξιδεύοντας στο σκοτάδι
Είναι κάποιες ταινίες οι οποίες καταπιάνονται με αρκετά δύσκολα θέματα. Θέματα τα οποία απαιτούν προσεκτική και νηφάλια αντιμετώπιση καθώς ελοχεύει ο κίνδυνος διολίσθησης.
Μια ταινία, λοιπόν, η οποία μπαίνει μέσα στον κόσμο της αναπηρίας και αφηγείται τη σχέση η οποία αναπτύσσεται ανάμεσα σε έναν τυφλό και καθηλωμένο σε καροτσάκι, λόγω σκλήρυνσης κατά πλάκας άνδρα, τον Γιάκο και μια γυναίκα η οποία βγαίνει από το σπίτι μόνον για να επισκεφθεί τους γιατρούς και να κάνει χημειοθεραπέιες, τη Σίρπα, βαδίζει επάνω σε τεντωμένο σχοινί. Καθώς, μάλιστα, ο φιλανδός σκηνοθέτης, Τέεμου Νίκι, επιλέγει να δώσει και μία χιουμοριστική νότα ώστε να ελαφρύνει κάπως το δύσκολο θέμα του, υπάρχει ο κίνδυνος, να μετατρέψει την ιστορία του σε καρικατούρα, αλλά και από την άλλη είτε να δημιουργήσει αισθήματα οίκτου για τους ήρωές του, είτε να γίνει μελοδραματικός και διδακτικός. Ευτυχώς όμως, τόσο για τον ίδιο. όσο και για τους θεατές αλλά περισσότερο για τους ήρωές του και για ό,τι εκείνοι αντιπροσωπεύουν, καταφέρνει να περάσει μέσα από τις συμπληγάδες χωρίς απώλειες.
Ο Γιάκο και η Σίρπα έχουν γνωριστεί διαδικτυακά και επικοινωνούν μόνον μέσω κινητών τηλεφώνων. Όταν η Σίρπα αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα, ο Γιάκο αποφασίζει να την επισκεφθεί. Όμως για να φτάσει στην πόλη που μένει πρέπει να ταξιδέψει και το ταξίδι του, ενώ για οποιονδήποτε άλλον θα ήταν απλό, γι΄αυτόν αποτελεί μια δύσκολη δοκιμασία. Που γίνεται ακόμη δυσκολότερη όταν στο δρόμο θα πέσει θύμα ληστείας.
Είπαμε, δύσκολο επιχείρημα, το οποίο όμως ο Νίκι το διεκπεραιώνει με επιτυχία. Πρόκειται για μια ταινία η οποία ουσιαστικά έχει έναν πρωταγωνιστή, τον οποίο ο σκηνοθέτης κινηματογραφεί με κοντινά πλάνα, ενώ ο γύρω χώρος παραμένει θολός και αδιευκρίνιστος. Δημιουργείται έτσι μια αίσθηση τυφλότητας στους θεατές οι οποίοι με αυτόν τον τρόπο μπαίνουν, κατά κάποιον τρόπο, στη θέση του Γιάκο. Η ταινία έχει ένταση και αγωνία, θα μπορούσαμε να πούμε πως πρόκειται για ένα κοινωνικό θρίλερ, σκηνοθετημένο με ιδιαίτερο τρόπο. Έξυπνη σκηνοθεσία κι ανθρώπινη προσέγγιση και με έντονη σινεφιλία, καθώς ο Γιάκο πριν τυφλωθεί, έβλεπε πολλές ταινίες και είχε ιδαίτερη αγάπη στον Τζον Κάρπεντερ. Μόνον μία δε θέλησε να δει ποτέ. Τον «Τιτανικό», εξού και ο έξυπνος τίτλος της ταινίας
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com