Εξαιρετικά δύσκολο μα και πολύ θαρραλέο το εγχείρημα που αποπειράθηκαν οι δημιουργοί αυτής της ταινίας, καθ’ όλη την διάρκεια της οποίας, το μόνο πρόσωπο που βλέπουμε είναι αυτό του πρωταγωνιστή της: εκτός από παράλυτος, «καρφωμένος» σε αναπηρικό καροτσάκι είναι και τυφλός (για την ιστορία ο Πέτρι Ποϊκολάϊνεν που τον υποδύεται πάσχει από όλα τα παραπάνω). Το πώς ο ήρωας του «Τυφλού» βρέθηκε στην κατάσταση που βλέπουμε δεν έχει καν σημασία μπροστά στο τώρα, την αφόρητη ζωή του την οποία προσπαθεί να ζήσει με μόνα του όπλα το χιούμορ και τις κινηματογραφοφιλικές αναφορές του.
Ο άνθρωπος αυτός τον οποίο ο φακός του σκηνοθέτη δεν αφήνει ποτέ έξω από το κάδρο είναι ένας φανατικός σινεφίλ που κάνει διαρκώς αναφορές σε ταινίες είτε μιλώντας στο τηλέφωνο, είτε με την νοσοκόμα του (την οποία παρομοιάζει με την Μίζερι του Στίβεν Κινγκ), είτε ακόμα και με τους κακοποιούς που θέλουν να τον ληστέψουν. Από μόνη της αυτή η ιδέα μπορεί να προκαλέσει δυσφορία, να όμως που ο σκηνοθέτης Τέεμου Νίκι βρίσκει τον τρόπο να σε παγιδεύσει μέσα στον κόσμο της ταινίας και να δημιουργήσει συναίσθημα περίπου όπως είχε καταφέρει ο Στίβεν Νάιτ στην εξαιρετική ταινία «Locke», όπου το μόνο που βλέπουμε είναι ο Τόμ Χάρντι να μιλά στο τηλέφωνο ενώ οδηγεί.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr