Μετά από αρκετές μικρού και μεσαίου μήκους ταινίες, ο γάλλος σκηνοθέτης Antoine Barraud παρουσιάζει τη «Madeleine Collins», πρώτη του ταινία μυθοπλασίας. Κάτω από το πρόσχημα ενός συμβατικού θρίλερ, σταδιακά αποκαλύπτει τα κλειδιά για την κατανόηση της πλοκής, ενώ ταυτόχρονα διερευνά σε βάθος το θέμα της διπλής ταυτότητας.
Ο Barraud αποδεικνύεται άξιος θαυμαστής του Hitchcock στον τρόπο που χειραγωγεί και ψυχαγωγεί τον θεατή. Στο πρελούδιο της αφήγησης και σε ένα εντυπωσιακό πλάνο-σεκάνς, η κάμερα ακολουθεί μια νεαρή γυναίκα (της οποίας δεν αναφέρεται το όνομα!) σε ένα πολυτελές κατάστημα ενδυμάτων, όπου συμβαίνουν απρόβλεπτα γεγονότα. Αν αυτός ο «αποκαλυπτικός» πρόλογος προσεχθεί σε κάθε του λεπτομέρεια από τον παρατηρητικό θεατή, στη διαδρομή της αφήγησης θα του λύσει τον γρίφο της ταινίας.
Στο ξεδίπλωμα της πλοκής ο γάλλος σκηνοθέτης αφαιρεί αργά και δεξιοτεχνικά το πέπλο της διπλής ζωής μιας γυναίκας που χωρίζεται σε δύο οικογένειες και σε δύο χώρες. Στη Γαλλία, η μεταφράστρια για διεθνή ιδρύματα Judith Fauvet (Virginie Efira) κινείται με χάρη σε ένα μεγαλοαστικό περιβάλλον με τον μαέστρο ορχήστρας, σύζυγό της Melvil (Bruno Salomone) και τους δύο έφηβους γιους τους. Αλλά ζει επίσης μερικές μέρες κάθε εβδομάδα στην Ελβετία με τον πολύ νεότερο σύντροφο της, Abdel Soriano (Quim Gutierrez), με τη Ninon, ένα κοριτσάκι που κλαίει κάθε φορά που πρέπει να φύγει: «Στις άλλες χώρες είσαι ακόμα μαμά μου;» αναρωτιέται παράξενα η Ninon. Μερικές φορές χρησιμοποιεί και το όνομα Margot Soriano, κάτι που για άγνωστο λόγο εξοργίζει τον Abdel. Παράλληλα ανακαλύπτουμε ότι παίρνει πλαστά ελβετικά έγγραφα ταυτότητας από τον πλαστογράφο Kurt (τον υποδύεται ο ισραηλινός σκηνοθέτης Nadav Lapid).
Όλοι στο φιλμ (φυσικά και ο θεατής) φαίνονται ακαταμάχητα γοητευμένοι από τη μυστηριακή σαγήνη της: σύζυγοι, παιδιά, άγνωστοι διεκδικούν τον χρόνο και την αποκλειστική παρουσία της, καθιστώντας όλο και πιο δύσκολο να διατηρήσει την απάτη. Ωστόσο, το κεντρικό θέμα του φιλμ δεν είναι η αποκάλυψη της αλήθειας, αλλά η εσωτερική ανάγκη που την οδήγησε να επινοήσει αυτή τη σχιζοειδή προσωπικότητα.
Ο Barraud ενσταλάζει μεθοδικά μια ατμόσφαιρα μυστηρίου που συνεχώς διογκώνεται .Μια ομίχλη ασάφειας πυκνώνει σε κάθε νέο επίπεδο της πλοκής, με κάθε ένδειξη αντί να φωτίζει να περιπλέκει περισσότερο την κατάσταση. Η ηρωίδα παγιδευμένη στις επιλογές της αντικρίζει τον καθρέφτη της δικής της εύθραυστης ύπαρξης, με την απειλή των αποκαλύψεων να την οδηγούν σε μια τελική αναμέτρηση με τον βαθύτερο εαυτό της.
Με χιτσκοκική τονικότητα, με εναλλαγές έντασης και χρονικών αναδρομών, αποκαλύπτεται σιγά σιγά η μαγευτική εξερεύνηση της ταραγμένης προσωπικότητας της ηρωίδας. Η Virginie Efira διαπρέπει στο να μεταδίδει μικρο-συναισθήματα μέσω μιας απλής σύσπασης του προσώπου ή μιας σκοτεινής λάμψης σε ένα αδιαφανές βλέμμα, κάτω από μια τέλεια μάσκα ομορφιάς.
Η ανησυχητική παρτιτούρα του Romain Trouillet θυμίζει αμυδρά Bernard Herrmann, ενώ ο κινηματογραφιστής Gordon Spooner διατηρεί τη δράση κλειστοφοβική, περιορίζοντάς τη σε εσωτερικούς χώρους, με ζοφερά σκοτεινή παλέτα.
Το πρώτο μέρος του φιλμ είναι καθηλωτικό με τις αρμονικές κινήσεις της κάμερας να θυμίζουν Hitchcock και De Palma. Η αφήγηση ξετυλίγεται πάνω σε ένα άψογα δομημένο σενάριο (γραμμένο από τον Barraud και την Helena Klotz) που βασίζεται σε μια ενορχηστρωμένη διαδοχή απροσδόκητων ανακαλύψεων. Ωστόσο, στο δεύτερο μέρος δεν διατηρείται το ίδιο ύφος, η ιστορία χάνει μέρος από την υπόγεια ένταση της, με μια αχρείαστη σκηνή στο δάσος να αποτυγχάνει να δημιουργήσει τεχνητό σασπένς, ενώ και το φινάλε φαντάζει συμβατικό, μελοδραματικό και επινοημένο.
Ποια είναι όμως τελικά η «Madeleine», ή «Judith», ή «Margot». Είναι μια γυναίκα που ζει μέσα στο ψέμα παλεύοντας μάταια με τους δαίμονες της για να διατηρήσει κάτι που έχει χαθεί για πάντα: την αθωότητα του αληθινού έρωτα. Όπως ακριβώς η Kim Novak στο «Vertigo».
Γιώργος Ξανθάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα filmy.gr