Μια εξαιρετική εικόνα των σύγχρονων μεθόδων διδασκαλίας στα σχολεία, ιδιαίτερα εκείνα στα οποία κυριαρχεί το μεταναστευτικό στοιχείο, καταπιάνεται το θαυμάσιο, τρισήμιση ωρών διάρκειας ντοκιμαντέρ «Ο κύριος Μπάχμαν και η τάξη του» της Μαρίας Σπεθ. Η σκηνοθέτρια παρακολουθεί τον κύριο Ντίτερ Μπάχμαν, ένα στα πρόθυρα συνταξιοδότησης δάσκαλο στην πόλη Σταντάλεντορφ, που προσπαθεί, με διάφορους τρόπους, στο Δημοτικό σχολείο της περιοχής του, να βοηθήσει παιδιά μεταναστών ηλικίας από 12 μέχρι 14 χρονών, που προέρχονται από 12 διαφορετικές χώρες (ανάμεσά τους και Μαρόκο, Τουρκία, Ρωσία, κ.ά.) που οι περισσότεροι δεν μιλάνε ακόμη σωστά τη γερμανική γλώσσα, για να μάθουν να μιλάνε και να γράφουν τη γλώσσα αλλά και να ενταχθούν σ’ ένα διαφορετικό πολιτιστικό σύστημα.
Με διάφορους τρόπους, και σύμφωνα με τη ψυχολογία και την αντίδραση του κάθε μαθητή ξεχωριστά, αλλά και με τακτικές συναντήσεις με τους γονείς των παιδιών, στο σχολείο αλλά και στα σπίτια τους, άλλοτε συζητώντας με τον καθένα, αλλά και μαζί με όλους, τους βαθμούς τους, με μουσική υπόκρουση στο μάθημα των μαθηματικών, με μαθήματα μαγειρικής και ζωγραφικής, όταν αισθάνονται βαριεστημένοι, άλλοτε χρησιμοποιώντας προβολές για την εμπέδωση της πρόσφατης ιστορίας (μαζί και του ναζισμού), ο Μπάχμαν προσπαθεί όχι απλά να μεταφέρει τις γνώσεις στους μαθητές του αλλά και να τους βοηθήσει ν’ αποκτήσουν την αναγκαία αυτοπεποίθηση και το ενδιαφέρον και την περιέργεια για όσα συμβαίνουν στον κόσμο γύρω τους. Συνολικά ένα είδος εργαλείου για το πώς μπορεί κανείς καλύτερα να πλησιάσει τους μαθητές και να τους εμφυσήσει το ενδιαφέρον για τη ζωή και τις πραγματικές αξίες της, ταυτόχρονα και μια εξαιρετικά συναρπαστική, με το δικό της, ξεχωριστό τρόπο, ταινία, που μου θύμισε τις ταινίες του Φρέντερικ Γουάιζμαν, ιδιαίτερα το High School.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr