Ένας ζάπλουτος συλλέκτης έργων τέχνης προσκαλεί έναν κριτικό στη βίλα του για να πείσει έναν ακριβοθώρητο ζωγράφο να του παραχωρήσει ένα έργο του.
Δράμα εγκλήματος βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του αμερικανού Τσαρλς Γουίλεφορντ, που εκδόθηκε το 1971.
Με σαγηνευτική φυσιογνωμία κι ‘ερπετοειδή’ προφορά που θυμίζουν Τζέιμς Μέισον, ο Μπανγκ κρατάει την ταινία πάνω του ως πανούργος κι αδίστακτος κριτικός, παρότι το υπόλοιπο καστ αντεπεξέρχεται επίσης ικανοποιητικά.
Από ‘κει και πέρα, το πρόσφορο σενάριο είναι λιγότερο αγωνιώδες κι ανατρεπτικό απ’ όσο νομίζει ή θα μπορούσε, ενώ σκιαγραφεί άλλοτε πιο εύστοχα κι άλλοτε πιο άστοχα το επάγγελμα του κριτικού.
Από τη μία, η εναρκτήρια διάλεξη του Φιγκέρας είναι μια έξυπνη σύνοψη για τον ρόλο της κριτικής και τη σχετικότητα της πρόσληψης της τέχνης. Από την άλλη το παρελθόν του χαρακτήρα του βασίζεται στο αρνητικό στερεότυπο του κριτικού ως ανθρώπου που ήθελε να γίνει καλλιτέχνης αλλά δεν είχε το ταλέντο.
Νίκος Τσαγκαράκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα patris.gr