ΣΥΝΟΨΗ
Στη σύγχρονη Ιαπωνία τρεις γυναίκες αντιμετωπίζουν προβλήματα ερωτικών σχέσεων σε διαφορετικές καταστάσεις. Μια κοπέλα συνειδητοποιεί ότι η φίλη της έχει γνωρίσει και ερωτευθεί τον πρώην σύντροφο της και πρέπει να αποφασίσει πώς θα συμπεριφερθεί. Μια παντρεμένη φοιτήτρια εξαναγκάζεται από τον εραστή της, να στήσει μια παγίδα αποπλάνησης στον καθηγητή που τον απέρριψε. Δύο γυναίκες, σε μια τυχαία συνάντηση στο δρόμο, αναγνωρίζουν η μία την άλλη ως δύο σημαντικές φιγούρες από το αντίστοιχο παρελθόν τους, αλλά σύντομα έρχεται στο φως μια διαφορετική πραγματικότητα…
ΑΝΑΛΥΣΗ
Ο Ryusuke Hamaguchi είναι ένας από τους ανερχόμενους σκηνοθέτες της νέας γενιάς των Ιαπωνικού κινηματογράφου. Το σινεμά του είναι ασυνήθιστο, ευρηματικό και ψυχαγωγικό καθώς οι ιστορίες του υφαίνονται γύρω από τον θεματικό ιστό των δομών του χρόνου. Γεννημένος το 1978, έγινε γνωστός με το πεντάωρο «Happy Hour» (2015), ακολούθησε το «Asako I & II»( 2018) και το -ακόμη απρόβλητο στην Ελλάδα- «Drive My Car»(2021), εμπνευσμένο από ένα διήγημα του Haruki Murakami.
Οι «Ιστορίες της Τύχης και της Φαντασίας» αποτελούν μια σπονδυλωτή ταινία με τρεις φαινομενικά ασύνδετες ιστορίες ,διάρκειας περίπου 40 λεπτών η καθεμιά. Όμως η αντιπαραβολή τους , αποκαλύπτει τα συστατικά της συνεκτικής τους ύλης: τα ρομαντικά διλήμματα, οι επιλογές, οι τύψεις, οι βασανιστικές αναμνήσεις και τα ζωντανά συναισθήματα χαρακτήρων που δεν μπορούν να απελευθερωθούν από τα δεσμά του παρελθόντος.
Στο πρώτο κεφάλαιο, ‘’ΜΑΓΕΙΑ’’ (ή κάτι λιγότερο πειστικό)’’, βλέπουμε ένα μοντέλο, τη Meiko (Kotone Furukawa) να συζητά σε ένα ταξί με την καλύτερή της φίλη Gumi (Hyunri Lee).Απο τη συνομιλία συνειδητοποιεί ότι η Gumi ,άθελά της, έχει ένα πρώιμο ειδύλλιο με τον τέως σύντροφο της , Kazuaki (Ayumu Nakajima). Θορυβημένη ,η Meiko θα σπεύσει να τον συναντήσει μετά από πολύ καιρό. Η συνάντηση τους είναι σύντομη αλλά έντονη καθώς ξυπνούν ξανά παλιές επιθυμίες ανάμεσα στους δύο πρώην εραστές. Όμως οι παρορμήσεις τους μένουν ανικανοποίητες και τελικά μόνο φρέσκο αλάτι ράντισε τις παλιές πληγές. Το πνευματώδες διττό φινάλε, υποδηλώνει ότι λίγη διακριτικότητα και γενναιοδωρία μπορεί απλώς να μας σώσει από τις χειρότερες παρορμήσεις μας. Για πόσο όμως; Το επεισόδιο είναι λαμπρό και καρφώνεται στο μυαλό του θεατή σαν ένα διήγημα του Raymond Carver.
Στο δεύτερο κεφάλαιο , ‘’ΟΡΘΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΡΤΑ’’, μια παντρεμένη φοιτήτρια, η Nao (Katsuki Mori), διατηρεί μια παθιασμένη σχέση με έναν γοητευτικό συμφοιτητή της, τον Sasaki (Shouma Kai), τον οποίο έχει ταπεινώσει ο καθηγητής του, Segawa (Kiyohiko Shubukawa),ένας βραβευμένος συγγραφέας. Θυμωμένος και εκδικητικός, ο Sasaki ζητά εκβιαστικά από τη Nao να στήσει μια παγίδα αποπλάνησης στον καθηγητή. Ωστόσο αυτό που δεν προέβλεψε η Nao ότι είναι η αξιοπρεπής στωικότητα του καθηγητή θα τη συγκινήσει βαθιά περιπλέκοντας το σχέδιο της .Αυτή η ιστορία φαντάζει η πιο αδύναμη καθώς σε κάποιες στιγμές η ερωτικά φορτισμένη συνομιλία μεταξύ Nao και Sagawa, κινδυνεύει ακούσια να μετατραπεί σε κωμωδία.
Στο τρίτο κεφάλαιο ‘’ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ” η Moka (Fusako Urabe) πηγαίνει σε μια καταθλιπτική επανένωση συμμαθητριών. Ωστόσο μόνο όταν φεύγει συναντά στο σιδηροδρομικό σταθμό το άτομο που ήθελε πολύ να ξαναδει: τη γυναίκα που ήταν πρώτη της αγάπη. Η Nana (Aoba Kawai), αν και φαινομενικά ταραγμένη και σαστισμένη, χαίρεται που τη βλέπει. Αλλά στα μισά της συνομιλίας τους οι δύο γυναίκες διαπιστώνουν μιας διπλή περίπτωση λανθασμένης ταυτότητας. Παρόλα αυτή η τυχαία και σύντομη συνάντηση τους αποδεικνύεται απροσδόκητα γόνιμη και θεραπευτική και για τις δύο. Δημιουργώντας έναν ασφαλή χώρο για εξομολογήσεις και χρησιμοποιώντας ένα παιχνίδι ρόλων καταφέρνουν να απαλύνουν τα οδυνηρά συναισθηματικά τους βάρη και το αίσθημα ματαίωσης της μέσης ηλικίας. Αυτό το επεισόδιο είναι το πιο ισχνό δραματουργικά αλλά ταυτόχρονα το πιο τρυφερό , είναι παράλογα επινοημένο αλλά και παράξενα συγκινητικό.
Στις “Ιστορίες” του ο Hamaguchi υιοθετεί μια αιθέρια αφήγηση, που γλυστρά απαλά ωθούμενη από την αδιάκοπη, σχεδόν μουσική ροή των διαλόγων. Αφήνει τις συνομιλίες να εξελίσσονται με τον δικό τους ρυθμό, να εφάπτονται μερικές φορές με το παράλογο και να αναδεικνύουν τα αγαπημένα του θέματα: τη μοίρα και τη σύμπτωση, τη ταυτότητα και το παιχνίδι ρόλων, τη σεξουαλικότητα και την συναισθηματικότητα σε μια σχέση. Παράλληλα θέτει με τόλμη ευαίσθητα ζητήματα για τη σύγχρονη ιαπωνική κοινωνία ,όπου η ατομικισμός έχει μετατρέψει τις διαπροσωπικές σχέσεις σε ναρκοπέδιο ,με τον έρωτα να πιστώνει ακριβά για τη φευγαλέα του φύση.
Η κάμερα της Yukiko Iioka αφανής και ευκίνητη, ανιχνεύει ένα χαμηλότονο λυρισμό σε αστικές γωνίες και έρημους δρόμους καθώς οι εικόνες στεφανώνονται από τις νότες πιάνου του Schumann στο νοσταλγικό ”Von fremden Ländern und Menschen” .
Οι «Ιστορίες της Τύχης και της Φαντασίας» είναι ένα φιλμ που μεταφέρει στο θεατή με γενναιοδωρία ανθρώπινη θέρμη .Δεν είναι απλά γλυκερό σινεμά καλών συναισθημάτων, αλλά στερεώνεται σε βαθιές και γνήσιες ουμανιστικές ρίζες. Η σωτηρία και η καταδίκη των χαρακτήρων του Hamaguchi περνάει μέσα από τη δοκιμασία του χρόνου, που κυλά και επαναφέρει το παρελθόν στην επιφάνεια με νέα διαμόρφωση. Για τους παλιούς εραστές ή τους νέους φίλους το χτες μπορεί να είναι ανεπανόρθωτο, αλλά το παρόν εξακολουθεί να είναι ένα δώρο. Σε κάθε μέρα που ανατέλει ο καθένας δικαιούται να ελπιζει ότι θα κερδίσει την χαμένη ευτυχία, σε αυτόν τον υπαρξιακό «τροχό της τύχης».
Γιώργος Ξανθάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα fermouart.gr