Στην πρώτη του εντελώς ηχητική ταινία, όπου ακούμε τη φωνή του Σαρλό για πρώτη φορά, ο Τσάπλιν στρέφεται στον Χίτλερ για να σατιρίσει, με τον πιο καυστικό τρόπο, τον δικτάτορα σε μια εποχή που ακόμη στις ΗΠΑ υπήρχαν άνθρωποι που πίστευαν πως μπορούσαν να τα βρουν με τον επικίνδυνο αυτό ηγέτη του φασισμού.
Ο Τσάπλιν καταφέρνει να συνδυάσει τέλεια τη σοβαρή ματιά με το χιούμορ και τη σατιρική διάθεση, χρησιμοποιώντας τον ανθρωπάκο του για να δώσει την ανθρώπινη, τραγική πλευρά του συμπαθητικού, αμνησιακού κουρέα που επιστρέφει από τα χαρακώματα του πρώτου παγκόσμιου πολέμου για να βρεθεί σε μια χώρα όπου ο δικτάτορας Αδόλφος Χίνκελ, έχει ξεκινήσει τη σταδιακή, οργανωμένη εξόντωση των Εβραίων. Η ταινία περιέχει μερικές από τις πιο πετυχημένες, απολαυστικές σκηνες του τσαπλινικού έργου: ο κουρέας Σαρλό που κουρεύει τον πελάτη στους ήχους και το ρυθμό της Ουγγρικής Ραψωδίας του Μπραμς, ο Σαρλό, που έχοντας πάρει τη θέση του δικτάτορα αρχιζει να χορεύει γύρω από την υδρόγειο, ή η συνάντηση του Ιταλού δικτάτορα Ναπαλόνι με τον Χίτλερ. Για να καταλήξει στην αξέχαστη ομιλία του φιναλε, όταν ο εκτός ρόλου πια Τσάπλιν απευθύνεται στο θεατή με μια έκκληση για ειρήνη και αλληλεγγύη. Ένα αριστούργημα που βλέπεται και ξαναβλέπεται με την ίδια πάντα απόλαυση!
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr