Η λέξη Γιάλντα στον τίτλο αναφέρεται σε ένα περσικό έθιμο από την Ζωροαστρική παράδοση, που γιορτάζεται στο χειμερινό ηλιοστάσιο όταν κατά την διάρκεια της μεγαλύτερης σε διάρκεια νύχτας του χρόνου, οι άνθρωποι συγκεντρώνονται σε παρέες, πίνουν και τρώνε ως τα ξημερώματα για να υποδεχτούν ασφαλείς και ανανεωμένοι τη νέα μέρα.
Η ειρωνεία στο σενάριο της ταινίας βέβαια, είναι προφανής: η επιτυχία μιας τηλεοπτικής εκπομπής τύπου reality στο σύγχρονο Ιράν, οφείλεται στο ότι «βγάζει στη φόρα» κοινωνικές ιστορίες μέσω των οποίων, με την μεσολάβηση της ψηφοφορίας του κοινού, στόχος είναι η συγχώρεση αυτού που έχει προκαλέσει βλάβη από αυτόν που την έχει υποστεί.
Στην περίπτωση της ιστορίας της ταινίας, η Μάριαμ (Σαντάφ Ασγκαρι) έχει ήδη καταδικαστεί εις θάνατο για τον φόνο του (μεγαλύτερου σε ηλικία) ανδρός της και η κόρη του πεθαμένου (Μπεχάζ Τζαφαρί) είναι εκείνη που θα πρέπει να την συγχωρήσει. Όμως τα πράγματα στην πορεία όχι απλώς θα αλλάξουν αλλά θα περιπλακούν σε σημείο παράνοιας και το ερώτημα που θα προκύψει είναι ποιος είναι στ’ αλήθεια ο ένοχος και ποιος το θύμα;
Στην πραγματικότητα όμως, μοιάζει να λέει ο σκηνοθέτης Μασούντ Μπακσί, ούτε αυτό έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει να «συλληφθούν» τα πάντα από τον τηλεοπτικό φακό μπροστά στον οποίο όλοι είναι περήφανα εκτεθειμένοι για να λάβουν μέρος σε ένα θέατρο του παραλόγου όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν (και συμβαίνουν). Ολα στον βωμό της Αγίας Τηλεόρασης, της απόλυτης κυριαρχίας που μπορεί να γίνει η απόλυτη φρίκη.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr