Είναι εντυπωσιακό πώς μια σκηνοθέτιδα με αποδεδειγμένο ταλέντο και ξεχωριστή φαντασία όπως η Μαριάν Σατραπί («Persepolis», «Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα») παραδίδει μια τόσο άνοστη ταινία για τη ζωή και το έργο μιας πρωτοπόρου όπως η Μαρί Κιουρί. Η κορυφαία επιστήμονας, που βραβεύτηκε με δύο Νόμπελ για τις ανακαλύψεις της, χρειάστηκε να δώσει συνεχείς μάχες για να αναγνωριστούν οι ιδέες της, αφού όλα τα εργαστήρια και τα πανεπιστήμια την απέκλειαν λόγω του φύλου της.
Η ευφυΐα, το πείσμα και η αταλάντευτη αυτοπεποίθηση της Κιουρί όμως διαφαίνονται ελάχιστα στην ταινία, κι αυτό χάρη στην Ρόζαμουντ Πάικ. Διότι κατά τ’ άλλα παρακολουθούμε μια τηλεγραφικής λογικής βιογραφία, η οποία δεν γνωρίζει πού να βάλει τελεία, θέλοντας να περάσει στα γρήγορα όλους τους σημαντικούς σταθμούς στη ζωή της Κιουρί, αλλά και να τονίσει τη γιγάντια προσφορά της στην ανθρωπότητα. Σε αυτήν τη λογική, η αφήγηση της Σατραπί καταντά ενοχλητικά επεξηγηματική, χάνει τη συγκέντρωσή της και μαζί τις δραματικές κορυφώσεις, οι οποίες περνούν απαρατήρητες.
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama