Ένας αστυνόμος και ένας διακινητής ναρκωτικών συγκρούονται σ’ ένα Ιράν όπου οι χρήστες ναρκωτικών έχουν φτάσει στα 6.5 εκατομμύρια σ’ ένα σφιχτοδεμένο, και με ωραίους χαρακτήρες και κοινωνικές προεκτάσεις, αστυνομικό θρίλερ.
Το ότι στο σύγχρονο Ιράν υπάρχουν αυτή τη στιγμή ακριβώς 6.5 εκατομμύρια χρήστες ναρκωτικών (όπως είναι και ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας) ήταν κάτι που μέχρι πρόσφατα δεν γνωρίζαμε. Ακόμη πιο ανέλπιστο είναι πως ένας Ιρανός σκηνοθέτης θα καταπιάνονταν με το θέμα. Κι όμως, ο Σαΐντ Ρουσταγί, με τη δεύτερη κιόλας ταινία του (είχε κάνει μια εντυπωσιακή εμφάνιση του 2016 με το Life and a Day), στρέφεται σ’ αυτό το τόσο επίκαιρο θέμα, για να μας δώσει όχι απλά μια αμερικανικού στιλ ταινία αλλά και ένα αρκετά δριμύ και τολμηρό κοινωνικοπολιτικό σχόλιο πάνω σ’ αυτό.
Το αμερικανικό στοιχείο βρίσκεται στον τρόπο και το ρυθμό με τον οποίο αναπτύσσει το θέμα του, από την πρώτη επίθεση στην αρχή της ταινίας, στο σπίτι ενός διακινητή καθώς και σ’ εκείνες σε μια περιοχή αστέγων, χρηστών των ουσιών, αντίστοιχη θα έλεγα με εκείνες στα αμερικανικά γκέτο, μέχρι τις διάφορες σκηνές στις αφόρητες από τη ζέστη φυλακές, τσουβαλιασμένες με χρήστες και διακινητές, σκηνές ταυτόχρονα δοσμένες με ένα ντοκιμαντεριστικό (ο ιταλικός νεορεαλισμός δεν απέχει και πολύ) στιλ στην καταγραφή των λεπτομερειών.
Ο Ρουσταγί όμως δεν περιορίζεται στο στοιχείο του θρίλερ αγωνίας αλλά στρέφεται, παράλληλα με την ωραία και σε βάθος ανάπτυξη των δυο βασικών χαρακτήρων του, του επικεφαλής της έρευνας αστυνόμου Σαμάντ Μαζιντί και του διακινητή Νάσερ Κακζάντ (με τους Παϊμάν Μααντί και Ναβίντ Μοχαμανζαντέχ να δίνουν εξοχές ερμηνείες), και στην καταγραφή του κοινωνικού περίγυρου (θλιβερή κατάσταση στις φτωχικές, εγκαταλειμμένες στη μοίρα τους περιοχές, τους απελπισμένους γονείς, άντρες και γυναίκες, έτοιμους να εκμεταλλευτούν και να θυσιάσουν ακόμη και τα παιδιά τους για μια καλύτερη όπως πιστεύουν ζωή – «προσπάθησα να τους βγάλω από τη δυστυχία τους», εξηγεί κάποια στιγμή ο διακινητής, μιλώντας όχι μόνο για την οικογένεια του αλλά και τα εκατοντάδες βαποράκια που χρησιμοποιεί).
Από τις πιο ενδιαφέρουσες σκηνές αναφέρω εκείνη της συζήτησης στο μεταφορικό της αστυνομίας ανάμεσα στον Σαμάντ και τον Νάσερ, που μου θύμισε αντίστοιχες συζητήσεις στις ταινίες του Κεν Λόουτς. Χωρίς να αποφεύγει να καταγράψει, ακόμη και τις αντιδικίες ανάμεσα στους ίδιους τους αστυνομικούς, ενώ, βάζει και ουσιαστικά ηθικά ερωτήματα για τον ίδιο τον αστυνόμο στο φινάλε του.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr