Γαλλική εκδοχή του αλμοδοβαρικού σύμπαντος, η ταινία «Για όλα φταίει το γκαζόν» (1995), της σεναριογράφου, σκηνοθέτριας και ηθοποιού Ζοζιάν Μπαλασκό, αποτέλεσε μια από τις πρώτες γαλλόφωνες ερωτικές κωμωδίες, με κουίρ στοιχεία.
Η ισπανικής καταγωγής Λολί (Βικτόρια Αμπρίλ), νοικοκυρά και μητέρα δυο παιδιών, ανίδεη για τις απιστίες του συζύγου της Λοράν (Αλέν Σαμπά), πολιορκείται ερωτικά από την Μαριζό (Ζοζιάν Μπαλασκό), μια γόησσα ντι-τζέι με κοντό μαλλί, που οδηγάει ένα σαραβαλιασμένο χίπικο βανάκι. Εντυπωσιασμένη από το στυλ της δυναμικής σοφερίνας που της επισκευάζει τα χαλασμένα υδραυλικά, η παραμελημένη Λολί αφήνεται σύντομα στην αγκαλιά της. Μετά την αποκάλυψη των ερωτικών περιπετειών του συζύγου της, αποφασίζει θυμωμένη να εγκαταστήσει την Μαριζό στην οικογενειακή εστία, μοιράζοντας τα βράδια της ανάμεσα στον σύζυγο και την ερωμένη. Μια αναπάντεχη συνάντηση, όμως, ανατρέπει τις ισορροπίες.
Το ερωτικό τρίγωνο της ταινίας, σε παράτολμο για τότε οικογενειακό σχήμα, αντιστρέφει τα κλισέ, με σπιτωμένη ερωμένη όχι του άντρα, αλλά της γυναίκας.
Ανατέμνοντας σεξουαλικές προκαταλήψεις και στερεοτυπικές αντιλήψεις για την αντρική απιστία, το γυναικείο ερωτισμό και τους ομόφυλους γονείς, αυτή η ανάλαφρη κωμωδία, με εξαιρετικές ερμηνείες τοποθετεί στο επίκεντρο τη σχέση δυο γυναικών, εδραιώνοντας την παρουσία του λεσβιακού σινεμά.
Η ταινία ανοίγει με τη ρέγκε διασκευή του «A whiter shade of pale» (1967/Procol Harum), από τον Agbo (1993), που χαρακτηρίζει την Μαριζό, καθώς οδηγεί κατά μήκος της Κυανής Ακτής το χίπικο φορτηγάκι με την κιτς ινδουιστική ζωγραφιά.
Σε αντιστοιχία με τις ρετρό επιτυχίες στις ταινίες του Αλμοδόβαρ, εδώ επιλέγεται το «Histoire d’ un amour» (1957), της εκρηκτικής ιταλο-αιγυπτιακής καταγωγής Γαλλίδας ποπ-σταρ Δαλιδά, αναγνωρίσιμου σύμβολου κουίρ κουλτούρας, σε απομιμήσεις εκκεντρικών Ντραγκ-κουίν. Σε αυθεντική μορφή το τραγούδι εκφράζει την ερωτική διάθεση της Λολί, ενώ συνοδεύει τους τίτλους τέλους σε τζίπσι διασκευή από τον Ισπανό κιθαρίστα Μανουέλ Μαλού, που έγραψε την πρωτότυπη μουσική, μεταφέροντας το σπανιόλικο ταπεραμέντο της πρωταγωνίστριας, διάσημης από τις ταινίες του Αλμοδόβαρ «Ψηλά τακούνια» (1991) και «Κίκα» (1993).
Λίγο μετά την επέλαση του Aids και την εμφάνιση πανευρωπαϊκά ενός δυναμικού κινήματος για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, η ταινία της Μπαλασκό καταγράφει τη σημαντική μεταβολή στα ήθη, με μια Ευρώπη σε σαρωτικό κύμα ιδιωτικοποιήσεων, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, με τις Κάννες να βραβεύουν τον Μάη του 1995 το «Αντεργκράουντ» του Κουστουρίτσα και το «Βλέμμα του Οδυσσέα» του Αγγελόπουλου. Στην Ελλάδα, η ταινία κυκλοφόρησε Νοέμβρη του 1995, λίγο πριν από τα γεγονότα της κατάλυσης του πανεπιστημιακού ασύλου και τους 500 συλληφθέντες του Πολυτεχνείου, αλλά και τον σάλο που προκάλεσαν το συμβολικό κάψιμο της ελληνικής σημαίας και ο άγριος ξυλοδαρμός νεαρού διαδηλωτή, σε απευθείας κάλυψη από τα τηλεοπτικά δελτία των νεόκοπων, τότε, ιδιωτικών καναλιών.
Ιφιγένεια Καλαντζή
Το κείμενο δημοσιοεύτηκε στην ιστοσελίδα edromos.gr