INCEPTION (Επανέκδοση) - Νίνος Φένεκ Μικελίδης

Μια ειδική ομάδα κατασκόπων/διαρρηκτών διεισδύει στο όνειρο ενός επιχειρηματία για να τον κάνουν ν’ αλλάξει άποψη, σε ένα συναρπαστικό αν και άνισο, σκηνοθετημένο με νεύρο και έμπνευση, θρίλερ επιστημονικής φαντασίας.

Παλιότερα, στην ταινία «Φανταστικό ταξίδι» (1966), ένα υποβρύχιο με μια ομάδα επιστημόνων που είχαν σμικρυνθεί για την περίπτωση, διείσδυαν στο αίμα ενός ετοιμοθάνατου επιστήμονα για μια δύσκολη επέμβαση στον εγκέφαλό του. Ενώ, αργότερα, στην ταινία «Dreamscape» (1984), ο Ντένις Κουέιντ έμπαινε στα όνειρα ανθρώπων με ψυχικά προβλήματα για να τους βοηθήσει. Σήμερα τα πράγματα φαίνεται να έχουν εξελιχθεί τόσο ώστε στην ταινία «Inception» του Κρίστοφερ Νόλαν μια ομάδα ειδικών κατασκόπων/διαρρηκτών, μ’ επικεφαλής τον Ντομ Κομπ (ένας πολύ καλός, συγκρατημένος Λεονάρντο ντι Κάπριο), αναλαμβάνουν να επέμβουν στο όνειρο ενός ανθρώπου, του Φίσερ (Κίλιαν Μέρφι) για να τον αναγκάσουν να παραιτηθεί από την επιχειρηματική αυτοκρατορία του προς όφελος ενός άλλου επιχειρηματία (Κεν Γουατανάμπε). Και σαν να μην έφτανε αυτό, η ομάδα των «διαρρηκτών» αναγκάζεται κάποια στιγμή να περάσει από το συγκεκριμένο όνειρο στο όνειρο κάποιου άλλου, που βρίσκεται ήδη στο όνειρο του πρώτου. Καταλαβαίνετε πόσο τα πράγματα μπερδεύονται και πόσο ο θεατής χρειάζεται να βρίσκεται συνεχώς σε επιφυλακή για να μπορεί να παρακολουθεί την πλοκή, αλλιώτικα κινδυνεύει να μπερδευτεί.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Κρίστοφερ Νόλαν έφτιαξε μια περίπλοκη ταινία. Η δεύτερη κιόλας ταινία του, «Memento» (2000), ήταν ένα πρώτο δείγμα μιας ταινίας που αρνιόταν τη γραμμική αφήγηση του παραδοσιακού φιλμ, για να μας μεταφέρει στον μπερδεμένο κόσμο ενός ήρωα που έπασχε από αμνησία. Ενδιάμεσα, ο Νόλαν εγκατέλειψε το κινηματογραφικό αυτό στιλ για να στραφεί σε ταινίες μπλοκ-μπάστερ («Batman Begins», «Ο σκοτεινός ιππότης»). Αυτή τη φορά, όμως, αποφάσισε να συνδέσει το περίπλοκο στιλ του «Memento» μ’ εκείνο της συνεχούς δράσης που συναντάμε στις άλλες του ταινίες, σε μια προσπάθεια να συνδυάσει τον κινηματογράφο του σκεπτόμενου θεατή μ’ εκείνον του θεατή που αναζητεί την απλή, καλοστημένη, με μπόλικο σασπένς και γρήγορο ρυθμό περιπέτεια. Αποτέλεσμα: μια συναρπαστική από σκηνοθετικής πλευράς ταινία, που κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή από το πρώτο ώς το τελευταίο πλάνο.

Αυτό που βασικά επιδιώκει ο Νόλαν είναι να συνδυάσει την επιστημονική φαντασία με την ταινία δράσης. Το θέμα της διείσδυσης στα όνειρα με τα διάφορα επίπεδα που αυτό προτείνει, ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος, είναι σίγουρα και το πιο συναρπαστικό της μεγάλης διάρκειας (κρατάει σχεδόν δυόμισι ώρες) ταινίας. Σ’ αυτό ο Νόλαν προσθέτει μερικά ενδιαφέροντα επιμέρους θέματα, όπως το πρόβλημα του Κομπ με τη νεκρή γυναίκα του (στοιχείο που του δημιουργεί και προβλήματα στην όλη επιχείρηση και προκαλούν το σασπένς) ή εκείνο του «χτισίματος» μιας ολόκληρης εντυπωσιακής πόλης μέσα στο όνειρο του Φίσερ (σχόλιο πάνω στο πώς φτιάχνεται ένα έργο τέχνης ή μήπως και ένα, με τα διάφορα ειδικά εφέ του, μπλοκ-μπάστερ;). Μαζί με τα όνειρα, μέσα στα όνειρα επεκτείνουν και κάνουν ακόμη πιο περίπλοκο το λαβυρινθικό παζλ του εικαστικά συναρπαστικού του θρίλερ.

Οταν όμως αρχίζει το δεύτερο μέρος, με τις συνεχείς και πιο περίπλοκες διεισδύσεις στα όνειρα, ο Νόλαν υποχωρεί στις εμπορικές απαιτήσεις και τις συνταγές του μπλοκ-μπάστερ. Ενός μπλοκ-μπάστερ αναμφισβήτητα υψηλότερου επιπέδου από τα συνηθισμένα, με τις σκηνές δράσης είτε σε χώρους έλλειψης βαρύτητας (σκέφτομαι τι θα μπορούσε να κάνει ο Κιούμπρικ μ’ ένα τέτοιο θέμα) ή με τις συγκρούσεις και τους αμέτρητους, δοσμένους με χορευτικά ενορχηστρωμένο ρυθμό σκοτωμούς, κάτι ανάμεσα στον Τζέιμς Μποντ και το Matrix, που μοιάζουν με βίντεο-γκέιμ πολυτελείας. Οι σκηνές αυτές συνδυάζονται με άλλες όχι ιδιαίτερα πετυχημένες, όπως εκείνες σ’ ένα χιονισμένο τοπίο όπου δεν ξέρεις ποιος είναι ποιος, οι οποίες καταστρέφουν την οποιαδήποτε σοβαρή αντιμετώπιση του επιστημονικής φαντασίας θέματός του.