ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΑ 13 ΦΕΓΓΑΡΙΑ, Η (Επανέκδοση) - Νίνος Φένεκ Μικελίδης

Κάθε έβδομη χρονιά (χρονιά κατάθλιψης, όπως μας λέει), χρονιά του φεγγαριού, και που, κάθε τόσο, συνδυάζεται με 13 φεγγάρια, είναι για την άνθρωπο χρονιά καταστροφής μας προειδοποιεί, off-screen, στην αρχή της ταινίας, ο ίδιος ο Φάσμπιντερ παρουσιάζοντας το ψυχολογικό αυτό δράμα του, γύρω από τη μοναξιά και την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, με όλα τα επακόλουθά της.

Στην πιο προσωπική, γυρισμένη με πλήρη ελευθερία (χρηματοδοτημένη από τον ίδιο) ταινία του, εμπνευσμένη από την αυτοκτονία, την ίδια χρονιά (1978), του δικού του εραστή, ηθοποιού Άρμιν Μέιερ, ο σκηνοθέτης παρακολουθεί και καταγράφει με την κάμερa του τις πέντε τελευταίες, βουτηγμένες σε μια μαύρη ατμόσφαιρα, μέρες μιας τρανς, της Ελβίρα, πρώην Έρβν (Φόλκερ Σπένγκλερ), που την έχει εγκαταλείψει ο εραστής της, και τη φροντίδα του οποίου αναλαμβάνει, μετά από ένα άγριο ξυλοδαρμό, ενώ προσπαθεί να κάνει ψωνιστήρι, μια, κακομοίρα, αλλά συμπαθητική, πόρνη, η Ζόρα (με την έξοχη, πρώην γυναίκα του Φάσμπιντερ, Ίνγκριντ Κάβεν, στο ρόλο).

Πρόκειται στην πραγματικότητα για ένα μελόδραμα (ο Φάσμπιντερ δεν έκρυβε το θαυμασμό του για τα κλασικά μελό του Ντάγκλας Σερκ), γύρω από τη μοναξιά και τις κοινωνικές αδικίες, αν και δοσμένο με μια ψυχρό, αποστασιοποιημένη, σχεδόν μπρεχτική, θα έλεγα, ματιά, αφήνοντας τον ίδιο το θεατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Μέσα από διάφορα, εικαστικά έξοχα, φλας παρακολουθούμε τη ζωή της Ελβίτας, όταν, ως Έλβιν γνώρισε και παντρεύτηκε μια 18χρονη νεαρή, πριν ανακαλύψει τον έρωτά του για ένα επιζώντα των ναζιστικών στρατοπέδων, άντρα, τον Άντον Ζάιτζ (Γκόντφριντ Γιον), που τώρα έχει μετατραπεί σε κυνικό καπιταλιστή, γεγονός που θα τον οδηγήσει στην αλλαγή του φύλου του και στην περιθωριοποίηση, με τις συνεχείς απορρίψεις και τους εξευτελισμούς, που τον αναγκάζουν, με ένα βίαιο τελικά τρόπο, να αντιμετωπίσει τα υπαρξιακά του άγχη, οδηγώντας σε ένα είδος εξιλέωσης μέσα από την αναζήτηση της έννοιας της δικής του/δικής της, εκτός τροχιάς, κατακερματισμένης ζωής – που τόσο γλαφυρά παρουσιάζει στη σκηνή της επίσκεψης της Ελβίρας και της Ζόρα στο σφαγείο όπου παρακολουθούν τη σφαγή και τον διαμελισμό των αγελάδων, μια από τις διάφορες αλληγορικές σκηνές που ο Φάσμπιντερ χρησιμοποιεί στη συγκλονιστική αυτή, και μια από τις καλύτερες, ταινία του.