Η ταινία αφηγείται μια πολύ όμορφη ιστορία. Είναι η ιστορία ενός ταξιδιού ζωής για τρεις ανθρώπους, που στην πορεία γίνονται τέσσερις. Είναι η ιστορία του Σκότι, ενός 20χρονου τετραπληγικού ο οποίος μπορεί να κουνήσει μόνον το κεφάλι του, του 32χρονου τυφλού φίλου του, Μο και του ανάπηρου επίσης νεαρού και πρώην πυγμάχου, Ματ.
Ο Σκότι βασανίζεται πολύ από τις σεξουαλικές του ορμές και έτσι αποφασίζει να ξεπαρθενευτεί. Κάτι όχι ιδιαίτερα εύκολο στην κατάστασή του. Όταν μαθαίνει για ένα πορνείο το οποίο εξειδικεύεται σε ανάπηρους πελάτες, προσπαθεί να πείσει τους άλλους δύο να το επισκεφθούν. Μόνο που για να γίνει αυτό πρέπει να ταξιδέψουν ως το Μόντρεαλ! Αφού καταφέρνει να πείσει τους φίλους του, νοικιάζουν ένα βανάκι το οποίο οδηγεί μια υπέρβαρη πρώην νοσοκόμα, η Σαμ και ξεκινούν. Όμως οι υπερπροστατευτικοί γονείς του Ματ και η φοβισμένη μητέρα του Σκότι, δε συμφωνούν και τρέχουν στο κατόπι τους.
Ταινία που θα μπορούσε να είναι ένα αβάστακτο μελό, με πολύ δράμα και κλάμα. Τέτοιο που θα επικεντρωνόταν στη δύσκολη ζωή των ανθρώπων με αναπηρίες και στο πόσο άσχημη μπορεί να είναι η ζωή γι’ αυτούς.
Ευτυχώς όμως ο σκηνοθέτης αποδεικνύεται αρκετά οξυδερκής. Έτσι, χωρίς να ωραιοποιεί τίποτε, και αναδεικνύοντας τις δυσκολίες και τα προβλήματα, παρουσιάζει τους ήρωές του όπως ακριβώς είναι. Δηλαδή κανονικοί άνθρωποι όπως όλοι μας και απλώς διαφορετικοί, πάλι όπως όλοι μας. Έτσι ο Σκότι είναι κακότροπος, ο Μο γκρινιάρης, ο Ματ περίεργος, η Σαμ επιθετική. Την ίδια ώρα όμως είναι και τρυφεροί, φιλικοί, αστείοι, αγαπησιάρηδες.
Τώρα για να επιτευχθεί όλο αυτό, για να υπάρξει δηλαδή ισορροπία, χρειάζεται η σκηνοθετική μαεστρία. Ο τρόπος δηλαδή που η ταινία θα διατηρήσει το ενδιαφέρον της, που θα προσφέρει ψυχαγωγία, που θα συγκινήσει και θα κάνει τους θεατές να γελάσουν. Που θα δώσει εν τέλει μια νότα αισιοδοξίας όσο κι αν υπάρχει στ φινάλε και το δραματικό στοιχείο.
Έχουμε λοιπόν ένα ρόουντ μούβι που θα μας διασκεδάσει μια ταινία η οποία μας κλείνει το μάτι και μας σιγοψιθυρίζει στο αυτί πως το σεξ είναι όντως κινητήρια δύναμη! Επ’ αυτού ο σκηνοθέτης σημειώνει: «Σαν κοινωνία τείνουμε να αποσεξουαλικοποιούμε κάποιες συγκεκριμένες ομάδες και αυτή ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για να σεξουαλικοποιήσουμε μια αντίστοιχη ομάδα».
Η ταινία είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Asta Philpot και αποτελεί remake της βραβευμένης βέλγικης ταινίας «Hasta la vista», που το 2011 κέρδισε το Βραβείο Κοινού της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Ο σκηνοθέτης σημειώνει: «Η πρώτη στιγμή που έπιασα στα χέρια μου το σενάριο του ήταν περίπου στις 11 το βράδυ, ομολογουμένως μια ώρα πολύ αργά για μένα και το τελείωσα μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα. Πιστέψτε με, το διάβασα σε χρόνο που ήταν πολύ λίγος για μένα. Και εκεί κατάλαβα πως αν γινόταν ταινία, θα ήταν τόσο καλή, όσο το σενάριο, που μόλις είχα διαβάσει.
Αυτή η υπόγεια χαρά που διαπερνούσε την ιστορία και το πάθος που κρυβόταν σε κάθε σελίδα, ίσως να είναι και εκείνα τα στοιχεία που έκαναν την ταινία να φαίνεται εύκολη, γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου. Είχε μια φιλοδοξία «στριμωγμένη» κάπου ανάμεσα στο κωμικό στοιχείο που δημιουργεί το μεταξύ τους bonding και στην περιπέτεια ενός τέτοιου ταξιδιού. Όλοι μας έχουμε δει και αγαπήσει ταινίες με road trips, πολλές από αυτές με άνδρες ήρωες που απλά θέλουν να «γίνουν λιώμα». Και κάπου εκεί κατάλαβα, ότι συνδέοντας αυτά τα στοιχεία, στο «Έλα Όπως Είσαι», θα γινόταν κάτι τελείως διαφορετικό, θα έφτανε την εμπειρία (τους) σε ένα διαφορετικό επίπεδο. Είναι ένα ταξίδι για ανθρώπους που βρίσκονται στο περιθώριο, αλλά δείχνουν να περνούν καλά εκεί. Προσωπικά, μπόρεσα να μπω κι εγώ σε αυτή τη παρέα, λίγο πολύ όλοι μας νομίζω.
Σαν κοινωνία τείνουμε να αποσεξουαλικοποιούμε κάποιες συγκεκριμένες ομάδες και αυτή ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για να σεξουαλικοποιήσουμε μια αντίστοιχη ομάδα. Όλοι έχουμε στη ζωή μας εμπόδια, ομοίως και ο Scotty, ο Matt και ο Mo, αλλά οι όποιες αναπηρίες τους δεν αποτελούν εμπόδιο να εξερευνήσουν τη ζωή. Και κάπως έτσι, αυτή η εξερεύνηση ήταν που με ώθησε να κάνω την ταινία. Γιατί αυτό το ταξίδι διαθέτει αγώνα και πίστη. Είναι μια ανθρώπινη εμπειρία, η οποία δεν παύει να είναι ξεκαρδιστική.
Σε πρώτο πλάνο, σεβάστηκα ως σκηνοθέτης το πνεύμα της ιστορίας και τους χαρακτήρες. Ήταν για μένα ζωτικό το να έχουμε την κατεύθυνση της κοινότητας των ατόμων με αναπηρίες και την είχαμε απλόχερα. Ήθελα όλο αυτό, όπως θα το κάναμε, να μοιάζει και να είναι αληθινό, σαν τους χαρακτήρες και τα συναισθήματά τους».
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com