22 ΙΟΥΛΙΟΥ - Νίνος Φένεκ Μικελίδης

Τη μεγαλύτερη μαζική δολοφονία, στις 22 Ιουλίου του 2011, στην ιστορία της Νορβηγίας, από την περίοδο του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, από τον Άντερς Μπρέιβικ, ένα ακροδεξιό φανατικό που επιτέθηκε στην καλοκαιρινή κατασκήνωση μελών της νεολαίας του κυβερνώντος εργατικού κόμματος της Νορβηγίας, στο νησί Ουτόγια, αφηγείται στην ταινία του αυτή ο Νορβηγός σκηνοθέτης Έρικ Πόπε (ταινία που πρωτοείδαμε στο φεστιβάλ Βερολίνου του 2018).

Η ταινία αρχίζει με την πρώτη, βομβιστική επίθεση του Άντερς Μπρέιβικ στο Όσλο (με 8 νεκρούς), για να πάμε, στη συνέχεια, την ίδια μέρα, στο νησί Ουτόγια, όπου τα νέα παιδιά, κορίτσια και αγόρια περνούν ξένοιαστα τις μέρες τους, παίζοντας, τρώγοντας και κολυμπώντας στη θάλασσα. «Είμαστε στο πιο ασφαλισμένο μέρος του κόσμου», λέει στο τηλέφωνο στη μητέρα της ένα από τα κορίτσια, η Κάγια. Λίγο διάστημα μετά θα αρχίσει η δολοφονική επίθεση με τα παιδιά να τρέχουν να κρυφτούν όπου μπορέσουν.

Άλλα, στο μοναδικό κεντρικό κτίριο, άλλα στο δάσος, ενώ γύρω ξεκινάν οι ατέλειωτοι πυροβολισμοί μιας αδικαιολόγητης σφαγής, που κρατάει 72 λεπτά, στη διάρκεια των οποίων θα σκοτωθούν 77 έφηβοι, θα τραυματιστούν άλλοι 99 ενώ εκατοντάδες θα είναι τα πρόσωπα με ψυχολογικά τραύματα. Ο Πόπε ακολουθεί τη νεαρή Κάγια (μια εκπληκτικά καλή Άντρεα Μπέρεντζεν) στις προσπάθειές της να κρυφτεί, μαζί με άλλα παιδιά, σε διάφορα μέρη, στο δάσος κι αργότερα στην απόκρημνη παραλία, ενώ παράλληλα προσπαθεί να ανακαλύψει και τη μικρότερη αδερφή της.

Με ένα γρήγορο, νευρώδες μοντάζ, με την κάμερα να τρέχει μαζί τους, να προσπαθεί να βρει κάποια ισορροπία (στο νου έρχεται το Elephant του Γκας βαν Σαντ), με τους πυροβολισμούς να μην σταματάνε και τα παιδιά έντρομα από πανικό να μη ξέρουν τι να κάνουν και πού να πάνε, ο Πόπε δημιουργεί την εφιαλτική, σχεδόν υπερρεαλιστική ατμόσφαιρα του παράλογου αυτού αιματοκυλίσματος, χωρίς όμως, δυστυχώς, να προσθέτει κάποιο κοινωνικοπολιτικό, ή ηθικό υπόβαθρο στην όλη αφήγηση – μια διαφορετική, σε βάθος, καταγραφή της σφαγής και των επακόλουθων, θα κάνει, την ίδια χρονιά, στην ταινία του «22 Ιουλίου», ο Βρετανός Πολ Γκρινγκρας.