Μία ομάδα ευκατάστατων αστών προσπαθεί να γευματίσει, αλλά το δείπνο τους διαρκώς εμποδίζεται, ενοχλείται ή διακόπτεται από μία σειρά απρόβλεπτων, ασυνήθιστων και/ή σουρεαλιστικών γεγονότων. Ονειρική ή υπαρκτή κατάσταση; Η ταινία του Λουίς Μπουνιουέλ προσπερνά το ερώτημα, σαν να μην την ενδιαφέρει.
Με μία δομή από την οποία απουσιάζει η παραδοσιακή αφήγηση, γεμάτη διαβρωτικό χιούμορ, σαρκασμό και πανέξυπνα ευρήματα, μετατρέπεται σε μία καταλυτική σάτιρα της αστικής τάξης και των σαθρών αξιών της.
Βλέπει τις κοινωνικές σχέσεις μ’ ένα αφαιρετικό πνεύμα, επιβάλλοντας την κινηματογραφική ελευθερία του σκηνοθέτη να αποδιαρθρώνει τη σχέση μεταξύ της φαντασίας και της πραγματικότητας. Με τον τρόπο αυτό πετυχαίνει να γκρεμίσει τις κρατούσες συμβατικές αξίες, να υπονομεύσει την αστική αισιοδοξία, να σαρκάσει εκπροσώπους και θεσμούς του αστισμού: τον διπλωμάτη και την πολιτική, τον επιχειρηματία και τις δοσοληψίες του, τον επίσκοπο και τη θρησκεία, τον συνταγματάρχη και τον στρατό…
Δημήτρης Κολιοδήμος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress.com