Στη δεκαετία του 1990 ένας βαριεστημένος και σκεπτικιστής δημοσιογράφος «αναγκάζεται» να γράψει ένα άρθρο για τον Φρεντ Ρότζερς, παρουσιαστή ενός παιδικού εκπαιδευτικού τηλεοπτικού σόου.
Η ταινία που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα κι έφερε ξανά τον Τομ Χανκς στις οσκαρικές υποψηφιότητες διστάζει να πάρει θέση γύρω από το ουσιαστικό θέμα της ταινίας που δεν είναι άλλο από την καλοσύνη των ξένων και το πώς αυτή μπορεί να επηρεάσει τη ζωή μας. Ο σκεπτικισμός και οι επιφυλάξεις του συντάκτη σαν να περνούν μέσα από την κάμερα, αγγίζουν και τη ραχοκοκαλιά του φιλμ που υπογράφει η Μάριελ Χέλερ («Thediary of a teenage girl») αλλά με τρόπο απόλυτα επιδερμικό και χωρίς αυθεντικό ενδιαφέρον για την απόδοση της αλήθειας (ο συντάκτης υποψιάζεται ότι ο καλοσυνάτος κύριος Ρότζερς δεν είναι στην πραγματικότητα αυτός που δείχνει). Εντέλει το φιλμ μένει ένα απλώς συμπαθητικό κατασκεύασμα, με εύπεπτο και κάπως γλυκερό χιούμορ και αναπόφευκτο διδακτισμό, που ενισχύει τις ελάχιστες δυνατές στιγμές του χάρη στην αψεγάδιαστη ερμηνεία του Χανκς ο οποίος έχασε το Οσκαρ Β΄Ανδρικού Ρόλου από τον Μπραντ Πιτ ελέω… Ταραντίνο!
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athensvoice.gr