Όπως σε όλες τις ταινίες της «τριλογίας της αποξένωσης» του Αντονιόνι, η γυναικεία κυριαρχία είναι και εδώ ευκρινής με την Μόνικα Βίτι δυναμική αλλά και ανήσυχη ανάμεσα στην γαλήνη της διανόησης (Φρανσίσκο Ραμπάλ, ο βαρετός ποιητής) και την τρέλα του χρήματος (Αλέν Ντελόν, ο κυνικός, ωραιοπαθής χρηματιστής).
Η γυναίκα δεν μπορεί να αποφασίσει τι θέλει και την κατανοούμε απολύτως βλέποντας ανάμεσα σε τι έχει να επιλέξει.Ακρογωνιαίος λίθος του μοντερνισμού στον κινηματογράφο, η «Εκλειψη» καταργεί την ακολουθία της αιτιώδους συνάφειας (σχέση αιτίου- αποτελέσματος) και τη χωροχρονική συνέχεια της κλασικής αφήγησης, θέτοντας το θεατή σε κριτική θέση προς τα δρώμενα.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr