«Η τέχνη δεν θα μπορούσε να υπάρχει χωρίς κριτική» ακούμε στην ταινία «Διαρρήκτης υψηλής Τέχνης», όμως ο κριτικός Τέχνης που το λέει (ο Κλας Μπανγκ της «Πλατείας») – και που πιθανόν να έχει δίκιο – παρότι καλλιεργημένος, με τρομερές γνώσεις και όμορφο τρόπο έκφρασης, δεν ενδιαφέρεται τελικά και τόσο για την αξία της κριτικής.
Ανθρωπος κι αυτός, έχει αδυναμίες (τα χάπια μια εξ αυτών) και –όπως όλοι – συμπλέγματα. Δεν έγινε ποτέ καλλιτέχνης γιατί ο καθηγητής του του είχε πει ότι μιλά καλύτερα για τέχνη από το να παράγει τέχνη και είναι άσος στην απάτη και το ψέμα.
Οπότε όταν του δίδεται η ευκαιρία να πάρει συνέντευξη από έναν διάσημο ζωγράφο που έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης (ο Ντόναλντ Σάδερλαντ με μια «πινελιά» τρέλας όπως πάντα), η ίδια η συνέντευξη ελάχιστα θα τον απασχολήσει. Αλλού βρίσκονται τα λεφτά και σε αυτό το σημείο εστιάζει η πλοκή της παράξενης αυτής ταινίας μυστηρίου του Τζουζέπε Καποτόντι, η οποία γυρίστηκε σε πανέμορφα σημεία της Ιταλίας (κυρίως στη λίμνη Κόμο) που ταιριάζουν στην όλη ατμόσφαιρα.
Το φιλμ έχει σασπένς και εξαιρετικούς διαλόγους ανάμεσα στους τέσσερις βασικούς χαρακτήρες του: οι άλλοι δύο είναι ο Μικ Τζάγκερ σε ρόλο εκκεντρικού συλλέκτη έργων Τέχνης και η Ελιζαμπεθ Ντεμπίκι ως «απαραίτητη» γυναίκα της ιστορίας αλλά όχι ακριβώς «μοιραία» με την έννοια που συνήθως ορίζει τις γυναίκες σε τέτοιου τύπου ιστορίες. Ολοι πάντως οι ήρωες φορούν μάσκες και το βγάλσιμο αυτών των μασκών, είναι που πυροδοτεί το ενδιαφέρον μας. Μέχρι την τελευταία σκηνή, δεν χάνεται ποτέ.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr