Το καλοκαίρι του 1957 ο Εντσο Φεράρι, πρώην οδηγός αγώνων αυτοκινήτων, βρίσκεται σε κρίση. Με την εταιρεία του στα πρόθυρα της πτώχευσης και τον γάμο του να βιώνει την τραυματική απώλεια του ενός γιου, ο Φεράρι εναποθέτει την ελπίδα για τη σωτηρία τους σε έναν αγώνα δρόμου 1.000 μιλίων στην Ιταλία, τον εμβληματικό Mille Miglia.
Οι αυτοκινητοβιομηχανίες που έχουν μεγάλη ιστορία και αγωνιστικές παραδόσεις στις πίστες κατά καιρούς βγάζουν από μια ταινία για να διαφημίσουν το προϊόν τους, πασπαλισμένη με τη λυπητερή ή πικάντικη προσωπική ιστορία του ιδρυτή τους για «δόλωμα». Εχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα στο σινεμά, όταν με αφορμή έναν σημαντικό αγώνα ξεδιπλώνεται η ιστορία μιας ιστορικής μάρκας αυτοκίνητων. Κατά κύριο λόγο αυτό που μας λείπει είναι τα ιστορικά στοιχεία, δηλαδή το επιχειρηματικό τους μοντέλο (βλ. Φορντ), οι μεγάλες συμφωνίες που κλείστηκαν, η άνοδος και η πτώση μιας τέτοιας αυτοκρατορίας, και σίγουρα λεπτομέρειες για τα μοντέλα των αυτοκινήτων, που κάνουν πιο ενδιαφέρουσα μια τέτοια αφήγηση. Εδώ, δυστυχώς, παρά τους καλούς ηθοποιούς που απαρτίζουν το καστ, ο Μάικλ Μαν δεν κατάφερε να διαχειριστεί το σενάριο ισομερώς και έδωσε μεγαλύτερη βάση στην προσωπική ιστορία του Φεράρι παρά στη βιομηχανία του. Είναι πολύ κουραστική η κλειδαρότρυπα και δεν μας βοηθάει ιδιαίτερα να κατανοήσουμε όσα είπαμε πιο πάνω... Κρίμα.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr