Ο Aquaman έχει γίνει ένας χαζομπαμπάς, ιδιότητα που προτιμά από εκείνη του βασιλιά των θαλασσών. Ο Black Manta αγωνίζεται να επιδιορθώσει τη στολή του, ώστε να μπορέσει να πάρει εκδίκηση για τον θάνατο του πατέρα του. Και ο Orm ονειρεύεται ν’ αποδράσει και να διεκδικήσει ξανά τον θρόνο του. Σαν πολλοί μπελάδες δεν έχουν μαζευτεί;
Έχω την εντύπωση ότι η DC και οι παραγωγοί του πρώτου «Aquaman» (2018) δεν είχαν τόσο χιούμορ, ώστε ν’ αποδεχθούν τα… «guilty pleasure» στοιχεία εκείνου του φιλμ. Με άλλα λόγια, πρέπει να είχαν φρίξει! Και με το «Χαμένο Βασίλειο» επιχείρησαν να διορθώσουν τα όποια λάθη τους, αφαιρώντας σχεδόν ολοκληρωτικά τα campy κωμικά συστατικά της ταινίας και… διαπράττοντας ένα (ίσως) μεγαλύτερο λάθος: το σοβάρεψαν στο τυπικό πλαίσιο μιας κομιξάδικης περιπέτειας φαντασίας!
Εδώ, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με ένα παράξενο κράμα «κοπτοραπτικής», όπου ένα ισχνό story αποκτά κάμποσες υποπλοκές για ν’ αποκτήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, με επιπλέον δάνεια από οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς. Από αναφορές στον Ιούλιο Βερν (η σεκάνς καταδίωξης αλά «Μυστηριώδης Νήσος» με τα τεράστια εντομο-τέρατα είναι η πιο ψυχαγωγική) και στυλάκι «buddy movie» (με το που ο Aquaman βοηθά τον αδελφό του ν’ αποδράσει από τη φυλακή, κάτι που ενισχύει θετικά την πλοκή), μέχρι και υποθαλάσσιο… Jabba the Hutt! Δίχως να θέλω να αδικήσω την πλέον σημαντική αναφορά τούτου του sequel στο ρεαλιστικότατο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, που χώνει μέσα μέχρι και Χαμένη Ατλαντίδα σε σύμπραξη με τους γήινους λαούς για να σταματήσει το ανεπανόρθωτο κακό που έχει κάνει ο ανθρώπινος πολιτισμός στο περιβάλλον της Γης (ελαφρώς εμπνευσμένο από την κατακλείδα της παρουσίας των εξωγήινων στα βάθη των ωκεανών, όπως είχαμε δει στο director’s cut της «Αβύσσου» του Τζέιμς Κάμερον!).
Επειδή η εκδίκηση του Black Manta δεν αρκεί ως εκπροσώπηση του Κακού, κατά αρκτικών πάγων μεριά εμφανίζεται και μια «καταραμένη» τρίαινα, η οποία επιφυλάσσει δαιμόνια συναλλαγή με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα και τον δημιουργό της, που υπόσχεται να του παρέχει υπερδύναμη για να εξολοθρεύσει τον Aquaman, εάν καταφέρει να τον απελευθερώσει (μαζί και τους υπηκόους του, μια στρατιά από σκελετωμένα «ζόμπι»). Ναι, χάνει η μάνα το παιδί, λέμε!
Το «Χαμένο Βασίλειο» σίγουρα προσφέρει θέαμα σε τρελές και πληθωρικές δόσεις, όμως, κάπου μαρτυρά την αγωνία της παραγωγής να «μπουκώσει» την οθόνη για να μην αντιληφθεί ο θεατής πόσο αδύναμη και… αχταρμάς είναι η πλοκή του. Έχοντας εκτοπίσει την κωμική υπερβολή της ταινίας του 2018, ο Τζέιμς Γουάν έχει κόψει και το γέλιο που είχε πέσει τότε, το οποίο ήταν (μάλλον) το πιο ευχάριστο συστατικό του «Aquaman». Ό,τι απέμεινε πια εδώ, δεν απέχει πολύ από την προβλεψιμότητα μιας κομιξάδικης περιπέτειας φαντασίας… δίχως τη δική της ταυτότητα. Και αυτό αποτελεί και το μεγαλύτερο πρόβλημα τούτου του genre σήμερα. Ειδικά όταν προσπαθεί να πάρει τον εαυτό του… στα σοβαρά!
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Πιο πεσμένο το volume της εκκεντρικότητας σε σχέση με την προηγούμενη ταινία «Aquaman», δηλαδή… ίσως μια άκυρη επιλογή για ν’ αποφύγει η DC το σχετικό κράξιμο που είχε πέσει το 2018. Χάνει έτσι ένα μέρος της… χάρης εκεινού, το οποίο καταντούσε πραγματικά διασκεδαστικό, έστω και για τους λάθος λόγους. Το κοινό που τη βρίσκει με τους ήρωες των comics θα δει… μία από τα ίδια, με το 3D θέαμα να προσφέρει ενίοτε ένα πιο παιχνιδιάρικο βάθος πεδίου στην οθόνη, όχι όμως και κάτι πραγματικά σπουδαίο. Αν εξαιρέσουμε τις κάπως πιο τρομακτικές φιγούρες του «ζομπιασμένου» λαού του υπέρτατου Κακού της ιστορίας, όλο το υπόλοιπο φιλμ έχει σχεδιαστεί με έναν πιο family και παιδιάστικα fantasy τρόπο. Timing γιορτών, γαρ…
Ηλίας Φραγκούλης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα freecinema.gr