Από τις καλές ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος του περσινού φεστιβάλ Βενετίας ήταν και η «Εμα» του Χιλιανού σκηνοθέτη Πάμπλο Λαρέν («Νερούδα», «Η μυστική λέσχη», «Τόνι Μανέρο»). Μια πρέπει να πω ασυνήθιστη, αλλόκοτη ιστορία γύρω από μια πυρομανή, απρόβλεπτη, αναρχική χορεύτρια που προσπαθεί με διάφορους τρόπους να επανακτήσει τον υιοθετημένο γιο της, Πόλο.
Ο Λαρέν παρακολουθεί τις προσπάθειες της μυστηριώδους, με κοινωνικοπαθητικές τάσεις, Έμας (με εξαίρετη στο ρόλο τη νέα, με ένα εκπληκτικά φωτεινό πρόσωπο, ηθοποιό Μαριάνα Ντι Τζιρόλαμο, να τονίζει την «πανκ» πλευρά της) να χειραγωγεί τα διάφορα πρόσωπα γύρω της, μαζί και τον χορογράφο άντρα της (ένας πολύ καλός Γκάελ Γκαρσία Μπερνάλ), για να μπορέσει να πάρει πίσω τον Πόλο, που οι δυο τους, σε μια στιγμή απόγνωσης, είχαν επιστρέψει στο ορφανοτροφείο.
Με το χορό ως βάση της πλοκής, με την κάμερα σε συνεχή κίνηση και με ένα νευρώδες μοντάζ, με τα τρελά σχέδια της ομάδας των κοριτσιών/χορευτριών, φίλων της Εμας, με σκηνές γεμάτες μια φαντασμαγορική, ονειρική, από την οποία δεν λείπει και μια τρέλα, λάμψη (όπως εκείνη με τα φώτα της κυκλοφορίας να κρέμονται επικίνδυνα πάνω ένα σκοτεινό δρόμο και μια Έμα έτοιμη να βάλει φωτιά στο Σαντιάγο), με σκηνές τολμηρά ερωτικές (με το ομαδικό σεξ να χρησιμοποιείται ως σχόλιο πάνω στη χειραγώγηση), ο Λαρέν μας προσφέρει την πιο τολμηρή, την πιο πολύπλοκη, μαζί και την πιο παράξενη, ταινία του, ταινία που θέτει τα περισσότερα προβλήματα και μας αφήνει με πολλαπλά και αντίξοα συμπεράσματα.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr