Δέκα χρόνια μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, ο Γιάκομπο Μπρότζι αναζητά σε ένα… ατέλειωτης διάρκειας ντοκιμαντέρ (165 λεπτά!) τις ρίζες της οικονομικής κρίσης, τα πολιτικά λάθη που οδήγησαν στην προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τις οδυνηρές κοινωνικές συνέπειες της λιτότητας.
Μέσα από συνεντεύξεις πολιτικών, καθηγητών, περαστικών, αλλά και εμπεριστατωμένες (sic) τοποθετήσεις «Ελλήνων πατριωτών», γίνεται μια απόπειρα θεωρητικής στήριξης μιας σειράς προβληματικών ιδεών. Όπως η ταύτιση Κατοχής και δικτατορίας με την περίοδο της τρόικας στη χώρα, με αφορμή την οικονομική εξαθλίωση και βίαιη καταστολή που είχαν γίνει κανόνας.
Χωρίς να χωρά αμφιβολία πως η ψήφιση των μνημονίων συνοδεύτηκε από αδιαπραγμάτευτη αποφασιστικότητα για την επιβολή τους, ενώ άλλαξαν άρδην τον κοινωνικό ιστό, οι παραπάνω παραλληλισμοί εκτός του ότι φλερτάρουν με το λαϊκισμό, είναι και ιστορικά ημιτελείς. Ωστόσο ιδέες σαν κι αυτές χρησιμοποιούνται για να δημιουργήσουν την εντύπωση πως η αλάνθαστη Ελλάδα δεν υπήρξε τίποτα άλλο παρά ένα αθώο πειραματόζωο.
Τότε είναι που υπεισέρχεται στην αφήγηση, μέσα από φλύαρες σεκάνς επεξηγήσεων, το ιδεολογικό αποτύπωμα του ντοκιμαντέρ. Ένα κράμα κοινωνικά ευαίσθητου πατριωτισμού με ψήγματα θεωριών συνωμοσίας, βασισμένων αποσπασματικά σε επιστημονικές αλήθειες και πασπαλισμένων με μια βαθιά ριζωμένη παρελθοντολαγνεία. Βέβαια, θα υπήρχε ένα ενδιαφέρον σε όλα αυτά εάν η ταινία κατέληγε σε ένα ολοκληρωμένο συμπέρασμα. Αντ' αυτού, όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους, μετά από τον διάρκειας δυόμιση ωρών κατακλυσμό αποπροσανατολιστικών ιδεολογημάτων, η σύγχυση είναι ακόμα μεγαλύτερη από πριν.
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama