Aφού δοκιμάστηκε, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, στη μεσαιωνική περιπέτεια («Βασιλιάς Αρθούρος: Ο Θρύλος του Σπαθιού») και στη live action διασκευή του «Αλαντίν», ο Γκάι Ρίτσι επιστρέφει στο είδος που τον ανέδειξε, δηλαδή τις caper κωμωδίες με ήρωες λούμπεν Βρετανούς working class heroes. Η επιστροφή του Ρίτσι στα γνωστά κόλπα δεν συνοδεύεται και με επάνοδο της φόρμας, καθώς οι «Gentlemen» υστερούν σε νεύρο και ιδέες. Το σφρίγος του μοντάζ, η μεταμοντέρνα προσέγγιση στις γκανγκστερικές ταινίες και το απερίφραστα αυθάδικο βρετανικό χιούμορ που στιγμάτισε τις πρώτες του ταινίες στο «Gentlemen» κοπιάρονται με χαρακτηριστική μετριότητα.
Όλα ξεκινούν από έναν βαρόνο ναρκωτικών, ο οποίος πυροδοτεί μια σειρά βίαιων γεγονότων όταν ανακοινώνει ότι αποσύρεται. Τότε φιλόδοξοι κακοποιοί θα κάνουν ό,τι περνάει από τα... όπλα τους για να τον διαδεχτούν στο «θρόνο». Οι περιστασιακά διασκεδαστικές ερμηνείες χαντακώνονται από τα διάσπαρτα, μισοδουλεμένα αστεία και τα διαλείμματα σοβαροφάνειας, η απλωμένη αφήγηση πασχίζει για ρυθμό, ενώ οι αποτυχημένες απόπειρες σεναριακών ανατροπών απλώς υπογραμμίζουν ότι ο Ρίτσι ανακυκλώνει ράθυμα τον εαυτό του.
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama