Συγκλονιστικό ασπρόμαυρο δράμα, το οποίο αναφέρεται σε αρπαγές βρεφών που συνέβησαν στο Περού, τη δεκαετία του 1980.
Η Χεορχίνα ζει με τον άντρα της σε ένα φτωχικό χωριό των Άνδεων στη φτωχή χώρα της Νότιας Αμερικής. Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1980, οικονομική κρίση μαστίζει το Περού ενώ η δράση των μαοϊκών ανταρτών του «Φωτεινού Μονοπατιού» έχει ενταθεί.
Μια μέρα η Χεορχίνα ακούει στο ραδιόφωνο για μια κλινική στην πόλη η οποία προσφέρει υπηρεσίες στις έγκυες γυναίκες. Επειδή περιμένει κι αυτή σύντομα παιδί, την επισκέπτεται, παίρνει κάποιες οδηγίες και μετά από μερικές μέρες, πηγαίνει εκεί για να γεννήσει. Όταν όμως συνέλθει μάταια θα αναζητήσει το παιδί της. Της λένε πως είναι στο νοσοκομείο, θα το δει την επόμενη μέρα και τη διώχνουν. Όμως επόμενη μέρα δεν υπάρχει καθώς όταν η Χεορχίνα πηγαίνει εκεί μαζί με τον άντρα της, δεν βρίσκουν τίποτε. Η ιστορία θα φτάσει στα αυτιά ενός δημοσιογράφου της τοπικής εφημερίδας ο οποίος θα ενδιαφερθεί και θα αναλάβει να βρει την αλήθεια.
Η ταινία είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα με εμπορεία βρεφών, μια ιστορία η οποία είχε συνταράξει το Περού τη δεκαετία του 1980.
Σινεμά-ντοκουμέντο, άμεσο, δυνατό. Θαυμάσια μουντή ασπρόμαυρη φωτογραφία η οποία αναδεικνύει την ανέχεια, το μόχθο, τη αδικία, τη απειλή. Ταινία η οποία δε μασάει τα λόγια της, σπαρακτικά αληθινή, σκιαγραφεί τον τόπο, το χρόνο, τους ανθρώπους.
Αλήθεια πως μπορεί ένας φτωχός, αμόρφωτος, χωρίς γνωριμίες άνθρωπος να διεκδικήσει το δίκιο του; Πως μπορεί να αντιμετωπίσει τη διεφθαρμένη εξουσία; Υπάρχει ελπίδα για τους καταραμένους;
Τίποτε δεν κρύβει η σκηνοθέτιδα. Αντιθέτως μιλάει χωρίς περιστροφές για την αδικία και τις ταξικές διαφορές, για το χάσμα που χωρίζει τους ανθρώπους. Και αφού η ιστορία εκτυλίσσεται στο Περού των ανταρτών του Φωτεινού Μονοπατιού, απαντά και στο γιατί οι απελπισμένοι επιλέγουν να πάρουν τα όπλα και να ενταχθούν στις ανταρτικές ομάδες.
Ένα συγκλονιστικό φιλμ που σε κάνει να θυμώνεις. Γιατί αυτό είναι το σινεμά, είναι ένας από τους τρόπους να ιδωθούν τα πράγματα και να αποκαλυφθούν. Κι αυτό συμβαίνει στην περίπτωση του «Τραγουδιού χωρίς όνομα». Μια ταινία που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά, που δημιουργεί συναισθήματα και συνταράσσει συνειδήσεις. Που στρέφει το βλέμμα στους απλούς, αδύναμους, αόρατους ανθρώπους. Σε εκείνους που ούτε καν το βλέμμα του Θεού δε φτάνει καθώς κρύβονται από τα σύννεφα των Άνδεων.
Σημαντική πληροφορία: Η σκηνοθέτιδα της ταινίας είναι η κόρη του δημοσιογράφου ο οποίος ξεσκέπασε την υπόθεση με το κύκλωμα αρπαγής βρεφών.
Η Μελίνα Λεόν από τη Χιλή, τιμήθηκε στο 60 Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με το βραβείο σκηνοθεσίας για την ταινία «Τραγούδι χωρίς όνομα». Παραλαμβάνοντας το βραβείο η Λεόν, δεν παρέλειψε να απευθύνει χαιρετισμό στον «αγωνιζόμενο λαό της Χιλής», ο ποίος τις μέρες εκείνες διαδήλωνε στους δρόμους εναντίον των μέτρων της κυβέρνησής του.
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα stokokkino.gr