Η Άννα ρίχνει στο στόμα τις αγαπημένες της καραμέλες σε μορφή σκόνης και ο κόσμος της αλλάζει, μεταμορφώνεται, μετατρέπεται σε όνειρο, σε σύννεφο που την ανυψώνει.
Η Άννα είναι μια μοναχική κι κάπως παράξενη κοπέλα, η οποία εργάζεται σε σούπερ μάρκετ και λατρεύει τις καραμέλες σε σκόνη Cosmic Candy. Τη ζωή της όμως έρχεται να αναστατώσει η Πέρσα, το 10χρονο κοριτσάκι που μένει με τον πατέρα του στο διπλανό διαμέρισμα. Κι αυτό συμβαίνει μια μάρα που ο πατέρας της Πέρσας δεν επέστρεψε στο σπίτι και η μικρή ζητά τη βοήθεια της γειτόνισσάς της για να το βρει. Και καθώς οι μέρες περνούν η Άννα γίνεται αναγκαστικά προστάτιδά της αφού ο πατέρας της δεν έχει δώσει σημεία ζωής. Και καθώς περνούν οι μέρες η κατάσταση περιπλέκεται καθώς κάποιοι περίεργοι και ύποπτοι τύποι αναζητούν τον πατέρα της Πέρσας. Και τα πράγματα θα δυσκολέψουν καθώς η Άννα αντιμετωπίζει προβλήματα στη δουλειά της.
Να λοιπόν μια άκρως ενδιαφέρουσα ελληνική ταινία η οποία κέρδισε το Βραβείο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και το Βραβείο για την Καλύτερη Γυναικεία Συνεισφορά στο 60ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Ταινία η οποία ισορροπεί μεταξύ δράματος και κωμωδίας, με αρκετή σουρεαλιστική διάθεση. Έτσι την ίδια ώρα που συγκινεί, υπονομεύει τη συγκίνηση και βάζει στη θέση της το χιούμορ, το οποίο όμως συχνά είναι πολύ πικρό.
Προσωπικά η ταινία μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Ενώ υπήρχαν σκηνές πολύ δυνατές με τις οποίες η σκηνοθέτιδα κατάφερνε να με παρασύρει στο φιλμικό της σύμπαν, υπήρχαν κι άλλες που μου προκαλούσαν αμηχανία. Και κάπως έτσι ένιωσα πως έμεινα με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου.
Η Ρηνιώ Δραγασάκη, χωρίς αμφιβολία, έκανε μια ταινία πρωτότυπη, λαμπερή, πολύχρωμη και γουστόζικη η οποία συνδυάζει το γκροτέσκο με το δραματικό. Η ηρωίδα της μοιάζει παράξενη αλλά τελικά είναι η γυναίκα της διπλανής πόρτας, η ηρωίδα της καθημερινότητας η οποία παλεύει για να επιβιώσει προσπαθώντας ταυτόχρονα να βρει μια ισορροπία στην προσωπική της ζωής.
Η σκηνοθέτιδα καθοδηγεί την αφήγησή της με σιγουριά αν και τελικά νομίζω πως χάνει τη χρυσή ευκαιρία να κάνει κάτι πολύ μεγαλύτερο. Εν τέλει η «Cosmic Candy» αφήνει τη γλυκιά αίσθηση της καραμέλας στο στόμα η οποία όμως δεν καταφέρνει να χορτάσει την πείνα μας.
Στον πρωταγωνιστικό ρόλο, εξαιρετική η ερμηνεία της Μαρίας Κίτσου.
Η ίδια η σκηνοθέτιδα σημειώνει για την ταινία της: «είναι μια ταινία για τις καραμέλες που έσκαγαν στο στόμα αλλά με τα χρόνια έγιναν τερηδόνα, για τα ξεχασμένα κάπου παιδιά και τους μόνιμα χαλασμένους ενήλικες. Για όλα αυτά δηλαδή που δεν μας αφήνουν να προχωρήσουμε. Για την κάθε εμμονή, την κάθε αλλαγή, την κάθε απώλεια. Για τον Τζον Χιουζ όταν και όπου συναντάει τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Γι’ αυτήν την κοσμική μάζα που ενώνει το παρελθόν με το μέλλον».
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com