Οσοι έχουν αγαπήσει (και είναι αρκετοί) το σύμπαν γκανγκστερικών ταινιών του Βρετανού Γκάι Ρίτσι, σίγουρα θα ενθουσιαστούν με αυτή την επιστροφή του στο στιλ κινηματογράφου που στα τέλη της δεκαετίας του 1990 τον έκανε διάσημο με τις «Δύο καπνισμένες κάνες» (αργότερα με το «Snatch» και το «RocknRolla»). Ας μην περιμένουν όμως κάτι παραπάνω. Ο Ρίτσι ακολουθεί την επιτυχημένη συνταγή που ο ίδιος έφτιαξε: πολλά πρόσωπα ανακατεύονται γύρω από μια δαιδαλώδη ιστορία, σε σημείο που εν τέλει «χάνεις την μπάλα». Από την άλλη πλευρά, αυτή καθαυτή η πλοκή σημασία μεγάλη δεν έχει, οι συμπεριφορές, το στιλ, οι cockney διάλογοι, τα πρόσωπα και το βιτριπλοκό χιούμορ είναι που πάντα ενδιέφεραν τον σκηνοθέτη.
Ο Μάθιου Μακόναχι σκαλίζει καλά μια επικίνδυνη πλευρά του παίζοντας τον Αμερικανό μεγαλέμπορο μαριχουάνας στο Λονδίνο που επιμένει να λέει ότι όποιος είναι βασιλιάς, δεν πρέπει απλώς να δείχνει βασιλιάς αλλά και να δρα ως βασιλιάς.
Και άλλες έξυπνες ιδέες ντύνουν την ταινία, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι δύο γκάνγκστερς μοιάζουν μεταξύ τους γιατί έχουν μούσια και φορούν γυαλιά με σκληρό σκελετό (Τσάρλι Χάναμ, Κόλιν Φάρελ). Τέλος, ο Χιου Γκραντ είναι μια μικρή αποκάλυψη παίζοντας έναν τέτοιο δόλιο γκάνγκστερ -ίσως ομοφυλόφιλο, ίσως όχι.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr