Στη Γερμανία των τελευταίων ημερών του Β Παγκοσμίου πολέμου, ο 10χρονος Τζότζο βλέπει την ιδέα του για τον κόσμο να αναποδογυρίζει όταν ανακαλύπτει ότι η διαζευγμένη μητέρα του κρύβει ένα νεαρό Εβραίο κορίτσι στη σοφίτα τους. Με μοναδική βοήθεια από τον χαζούλη φανταστικό του φίλο Αντόλφ Χίτλερ ο Τζότζο θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον τυφλό φανατισμό του.
Βιτριολική αντιπολεμική σάτιρα ή μια δραματική κραυγή κατά κάθε μορφής μίσους; O σεναριογράφος και σκηνοθέτης Τάικα Γουαϊτίτι («Thor: Rangarok», «Κυνήγι ανθρώπων») έχει μια ανατρεπτική αίσθηση του χιούμορ στον τρόπο που αντιλαμβάνεται ένα παιδί την φρίκη του πολέμου που ίσως να έχει ως συνέπεια την απόρριψη του θεατή. Η νέα δημιουργία του Νεοζηλανδού κινηματογραφιστή και ηθοποιού θυμίζει αρκετά το «Η ζωή είναι ωραία» του Μπενίνι με τη διαφορά πως η παραποίηση της πραγματικότητας αυτή την φορά οφείλεται στην αχαλίνωτη παιδική φαντασία κι όχι στις συνειδητές προσπάθειες ενός ενήλικα να προστατεύσει το μικρό παιδί του. Είναι αλήθεια πως ο κυνισμός με τον οποίο ντύνει ο Γουαϊτίτι την αντιπολεμική μαύρη κωμωδία του άλλοτε ξενίζει κι άλλοτε προκαλεί το θαυμασμό.
Είναι ενδεικτικό ότι η ιστορία ενηλικίωσης του μικρού αγοριού δεν μοιάζει με τα συνήθη έργα αντίστοιχης θεματικής, ενώ εκείνο που σοκάρει στον σλάπστικ και ειρωνικό «Τζότζο» είναι πως η παράνοια του πολέμου δεν γίνεται αντιληπτή μέσω του αθώου βλέμματος του πιτσιρικά και των φίλων του. Οι εικόνες όπου το αποτύπωμα της φρίκης του πολέμου δίνεται πολλές φορές μέσω της συνδρομής των ακούσιων συνεργατών των Ναζί (τα στρατολογημένα παιδιά του φιλμ νομίζουν ότι ζουν σε ένα παιχνίδι) προκαλούν ανατριχίλα. Η χαμένη αθωότητα λοιπόν και το μίσος που τυφλώνει είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος σε μια εξωφρενική αντιπολεμική αλληγορία – άφταστο το σχόλιο του σκηνοθέτη για το πώς επιδρά ο ναζισμός στις μάζες- που οδηγήθηκε ανέλπιστα μέχρι τα όσκαρ συγκεντρώνοντας 6 υποψηφιότητες: καλύτερης ταινίας, Β' γυναικείου ρόλου για τη Σκάρλετ Τζοχάνσον, διασκευασμένο σενάριο για τον Γουαϊτίτι, μοντάζ, καλλιτεχνικής διεύθυνσης και κοστουμιών.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα documentonews.gr