Η ιστορία της ομότιτλης σειράς ταινιών ξεκίνησε ως ιδέα το 1998 με δυο μικρού μήκους ιαπωνικές ταινίες την «Katasumi» και το σίκουελ της, «4444444444». Δύο χρόνια αργότερα, η μεγάλου μήκους «Ju-On: Η Κατάρα» έγινε μεγάλη επιτυχία στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, ενώ το 2004 μπήκαν και οι Αμερικανοί στο παιχνίδι των σίκουελ και των ριμέικ. Το τότε εισπρακτικά επιτυχημένο τους ριμέικ, «Η Κατάρα» συνδέεται αφηγηματικά με την ταινία του 2020. Για να λέμε και την αλήθεια, το franchise είναι αρκετά δαιδαλώδες και έχει αποδειχτεί αδιάφορο από τα πρώτα του δείγματα. Δεν σε εμπνέει να το παρακολουθήσεις όλο από την αρχή για να δεις τι ακριβώς του προσφέρει τώρα ο Νίκολας Πέσε.
Η αφήγηση της ταινίας δεν ακολουθεί τη χρονολογική σειρά των γεγονότων, αλλά είναι εύκολο να καταλάβουμε πώς έφτασε η κατάρα μέχρι τις Η.Π.Α. Το σπίτι της οδού 44 Reyburn Drive κυοφορεί το κακό, μεταδίδοντας σαν ιό την εισαγόμενη από την Ιαπωνία φρίκη. Ωστόσο, το ότι ένα σπίτι, που συνήθως είναι το καταφύγιο των ανθρώπων και στα θρίλερ γίνεται ο εφιάλτης τους, είναι στοιχειωμένο και ρόλο, μάλλον, παίζει και ο αριθμός 44 (το 4 είναι γρουσούζικο σε χώρες της Ασίας) δεν λέει κάτι. Δεν σημαίνει ότι ο τρόμος είναι κάτι το δεδομένο στην ταινία. Ήδη από το τρέιλερ και κάποιες πρώτες εικόνες της, θεωρείς πως κάτι δεν έχει πάει καλά...Ο τρόμος πήρε το δρόμο το στραβό, γιατί απ’ ό,τι φαίνεται ο σκηνοθέτης δεν τον συνάντησε ποτέ. Τα εφέ δεν βοηθούν την κατάσταση, καθώς μετατρέπουν τις εν δυνάμει ανατριχιαστικές σκηνές σε άτεχνες σε επίπεδο γελοιότητας. Η «Κατάρα» έπεσε επάνω στην ταινία και τη στοίχειωσε!
Δέσποινα Τριανταφυλλίδου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα eleftheria.gr