Ιστορικό ντοκιμαντέρ που προβάλλεται με αφορμή την επέτειο των 75 χρόνων από τη μάχη της Αθήνας. Η ταινία εστιάζει το ενδιαφέρον της από τα γεγονότα του Οκτωβρίου 1944, όταν ο ΕΛΑΣ απελευθέρωσε την Αθήνα, περνάει από επίσκεψη του Τσόρτσιλ στην Αθήνα και την ανάθεση της «επιβολής της τάξης» στον στρατηγό Σκόμπι, ο οποίος, μαζί με τους Βρετανούς στρατιώτες, τους αστυνομικούς, τους χωροφύλακες, τους ταγματασφαλίτες, τους τσολιάδες και τους «Χίτες» είχαν επιδοθεί σε τρομοκρατία, συλλήψεις, ξυλοδαρμούς και δολοφονίες για να φτάσει στη μεγάλη σφαγή των Δεκεμβριανών και να καταλήξει στις 20 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς, ενώ το ΕΑΜ είχε αρχίσει να στήνει συσσίτια και να μοιράζει τρόφιμα σε διάφορες συνοικίες της Αθήνας, ενώ οι Βρετανοί σφυροκοπούσαν για να εμποδίσουν τις διανομές.
Ο Λέρτας ξόδεψε αρκετά χρόνια για να βρει το κατάλληλο υλικό – υλικό σπάνιο – που μας αποκαλύπτει από κοντά ολόκληρη την πορεία της τραγωδίας. Μιας τραγωδίας που υφάνθηκε από τη ξένη διπλωματία και τους υποτιθέμενους συμμάχους (τον πρωθυπουργό Τσόρτσιλ και την κυβέρνησή του) σε συνεργασία με τους ταγματασφαλίτες και τους υποστηρικτές τους που, στη συνέχεια, ανέλαβαν τα ηνία της διακυβέρνησης της χώρας, στέλνοντας χιλιάδες αγωνιστές στην εξορία και, συχνά, το θάνατο.
Ένα υλικό με φρικιαστικές εικόνες από την περίοδο της καταπίεσης και της επιβολής του παρακράτους (το ίδιο που θα οδηγήσει αργότερα και στη δολοφονία του Λαμπράκη), ένα υλικό που μιλάει άμεσα, σκληρά, χωρίς παρεμβολές, για μια ματωμένη Αθήνα, στη διάρκεια του εμφύλιου, Αθήνα που μοιάζει με πεδίο μάχης, με τα γκρεμισμένα, κατεστραμμένα από τις βόμβες και τις οβίδες κτίρια, με τους τρύπιους τοίχους και τις στοίβες από χαλάσματα, με τους αφημένους στους δρόμους, στις πλατείες και τα πηγάδια, νεκρούς, με τις μανάδες, τις αδερφές και τα παιδιά τους να προσπαθούν να τους αναγνωρίσουν και να τους μαζεύουν.
Μια Αθήνα που μοιάζει περισσότερο με το βομβαρδισμένο από τους συμμάχους Βερολίνο, μια Αθήνα που μοιάζει με τοπίο της Αποκάλυψης και που ο Λέρτας καταφέρνει, με το συγκλονιστικό υλικό που μάζεψε, να αναβιώσει και να μας υπενθυμίζει το βρόμικο συχνά ρόλο των υποτιθέμενων συμμάχων μας, για τους οποίους ακόμη και οι συμπατριώτες τους, όπως ο απλός Άγγλος στρατιώτης που βρέθηκε τότε στην Αθήνα και στάθηκε μάρτυρας της σφαγής, να γράφει στους δικούς του, «Ντρέπομαι που βρίσκομαι εδώ. Ντρέπομαι τρομερά για τον ρόλο που παίζει η χώρα μου…»
.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr