Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος γίνεται για μία ακόμη φορά αρένα για ένα εντυπωσιακό και άδειο α λα Χόλιγουντ σόου, μια θεαματική «αναπαράσταση» της πιο νευραλγικής ναυμαχίας στον Ειρηνικό Ωκεανό, ανάμεσα στους Αμερικανούς και στους Ιάπωνες, από την οποία κρίθηκε η πορεία του πολέμου. Με άλλα λόγια ένα όργιο καταστροφής και θανάτου, χωρίς ιδιαίτερο ανθρώπινο βάθος, στο μοντέλο όχι της «Διάσωσης του στρατιώτη Ράιαν» αλλά του «Pearl Harbor», άντε μια σκάλα παραπάνω (η επίθεση στη βάση των Αμερικανών στη Χαβάη καθώς και η αντεπίθεση των Αμερικανών με τον βομβαρδισμό στο Τόκιο υπάρχουν και εδώ).
Στους μοιρασμένους ρόλους των υψηλόβαθμων αμερικανών στρατιωτικών βλέπουμε αρκετά γνωστά πρόσωπα να δίνουν διεκπεραιωτικά το «παρών» (Ντένις Κουέιντ, Ααρον Εκχαρτ, Πάτρικ Γουίλσον, Γούντι Χάρελσον), ενώ σε εκείνου των μαχητών της αμερικανικής αεροπορίας τον πρώτο λόγο έχουν νέοι ηθοποιοί, από τους οποίους, προσωπικά, κανέναν δεν ξεχώρισα (Εντ Σκρέιν, Κίαν Τζόνσον, Νικ Τζόνας κ.ά.)
Γιάννης Ζουμπουάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr