Μια ταινία του Μένιου Καραγιάννη (Η Οδύσσεια του Νίκου Καζαντζάκη, Πατρίδα από μάρμαρο, Το άλογο που είμαι) παρακολουθεί τη σχέση ενός ζευγαριού, με φόντο ένα απροσδιόριστο παρακμιακό τοπίο και με μια φωτογραφική προσέγγιση που αγγίζει τα όρια του γκρίζου και τονίζει την ατμόσφαιρα του δράματος.
Η κάμερα ακολουθεί το ζευγάρι σε ένα δρόμο όπου δύσκολα ξεχωρίζεις το όνειρο από την πραγματικότητα, βαδίζοντας πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί, σε μια θολή γραμμή, όπου όλα είναι πιθανά, αλλάζοντας χώρους, διαθέσεις, μουσική και ένταση ανάλογα με την εικόνα που βλέπει ο θεατής. Τα δε συναισθήματα που εκφράζει το ζευγάρι μεταβάλλονται από την επιθυμία να είναι μαζί και την ταυτόχρονη ανάγκη να φύγουν, να χαθούν.
Ενδιαφέρον, βραδυφλεγές δράμα, φεστιβαλικής κοπής που παρά τις αδυναμίες του ρυθμού και τη σεναριακή του δομή ξεχωρίζει για την τόλμη στη θεματική του.
Άγγελος Πολύδωρος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα myfilm.gr