Δύο 13χρονα αγόρια, ο Ρεμί κι ο Λεό, περνούν το καλοκαίρι τους παίζοντας και βοηθώντας τους γονείς του Λεό στις αγροτικές εργασίες. Κάνουν σχεδόν τα πάντα μαζί, αλλά στην αρχή της σχολικής χρονιάς η φιλία τους διακόπτεται εξαιτίας ενός βίαιου γεγονότος. Για να καταλάβει τι έχει συμβεί, ο Λεό στρέφεται στη μητέρα του φίλου του, γυρεύοντας απαντήσεις σε ερωτήματα μεγαλύτερα από την ηλικία του. Χρώμα, λυρισμός και τρυφερή σκηνοθετική ματιά, σε μια ταινία που συγκίνησε στις Κάννες όπου και θεωρήθηκε καθόλη τη διάρκεια του φεστιβάλ το μεγάλο φαβορί για τον Χρυσό Φοίνικα, πριν τελικά περιοριστεί στο Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής. Τώρα βρίσκεται υποψήφια και για Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας.
Πρόκειται για μια θαυμαστά ξεχωριστή ιστορία παιδικής αγάπης και τρυφερότητας, γυρισμένη με το αναμφίβολα ταλαντούχο χέρι του Ντοντ, που στο θαυμάσιο πρώτο της κομμάτι φαίνεται πως πρόκειται να εξερευνήσει με θαρρος και νηφαλιότητα μια πολύ στενή, συναισθηματική, και τελικά ακατηγοριοποίητη σχέση ανάμεσα σε δύο αγόρια. Πρόκειται για μια εντυπωσιακή κινηματογραφική υπόσχεση, επειδή κανείς δεν μπορεί (ή νιώθει την ανάγκη) να βάλει λόγια και ορισμούς σε μια τρυφερή σχέση που αψηφά τους κανόνες και τα στερεότυπα, κι η οποία στηρίζεται από δύο εξαιρετικές ερμηνείες των νεαρών πρωταγωνιστών, Γκουστάβ ντε Βέλε και Εντέν Νταμπρίν.
Όμως καμία υπόσχεση δεν εκπληρώνεται καθώς το φιλμ μετατρέπεται έξαφνα και αψυχολόγητα σε μια παντελώς γενικόλογη ιστορία απώλειας κατά το β’ μισό, που στην ουσία δεν έχει να πει απολύτως τίποτα πέρα από το να προσφέρει μια ευκολία συγκίνησης και συναισθηματικού εκβιασμού. Σκορπώντας έτσι στον αέρα τις συναρπαστικές ιδέες και αφήνοντας άχτιστα τα θεμέλια μιας ταινίας που θα μπορούσε να μην μοιάζει με καμία άλλη. Για να εξελιχθεί αντ’αυτού σε μια ιστορία χωρίς στόχο, χωρίς φινάλε ή οπτική γωνία, αποτελούμενη από λυρικά κάδρα ομορφιάς και ταραχής, φτιαγμένη σαν από πρόγραμμα δημιουργίας Φεστιβαλικού Σινεμά.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr