Ένας νεαρός και αφοσιωμένος στην δουλειά του εισαγγελέας μετατίθεται σε μια μικρή κωμόπολη η οποία έχει πληγεί από ανυδρία αλλά και μια σειρά από σκάνδαλα. Το αρχικό καλωσόρισμα θα εξελιχθεί όμως γρήγορα σε πίεση από το τοπικό σύστημα διαφθοράς και ελέγχου, καθώς ο νεαρός άντρας δεν καταλαβαίνει από ισορροπίες και τοπικές ιδιομορφίες, παρουσιάζοντας ένα άκαμπτο παρουσιαστικό ευθύνης. Σύντομα θα εμπλακεί σε έναν σκοτεινό ιστό μυστικών και ενοχής, την ώρα που ο δεσμός του με τον εκδότη μιας τοπικής εφημερίδας θα φουντώσει τις φήμες που οι πολιτικοί του αντίπαλοι θα σπεύσουν να εκμεταλλευτούν.
Έξοχο δείγμα μοντέρνου πολιτικού νεο-νουάρ που μοιάζει να τοποθετείται κάπου ανάμεσα στην “Τσάιναταουν” και στη 2η σεζόν του “True Detective”, το οποίο αφενός κατανοεί την ανάγκη για κάποια πολύ βασικά στοιχεία του είδους (ένα αποπνικτικό πλέγμα διαφθοράς, αρρωστημένα μυστικά ηθικής κατάρρευσης, διαρκή αδιέξοδα, μόνιμος ιδρώτας) τα οποία μετατοπίζει σε ένα σύγχρονο μεν σκηνικό το οποίο όμως στην πραγματικότητα θα μπορούσε να ανήκει στην οποιαδήποτε εποχή– όπως και τα μοτίβα τα οποία αναπτύσσει και εξερευνά. Κι αφετέρου καταλαβαίνει, όπως και το “Mad Max: Fury Road”, πως στο μέλλον οι πόλεμοι θα γίνονται για το νερό.
Έτσι, οι κυριολεκτικές τρύπες που εμφανίζονται στο έδαφος της πόλης συνδέονται με την εκμετάλλευση της γης, ένα πολύ καλό δείγμα αλληγορικής σκέψης που λειτουργεί εξαιρετικά και ως οπτικό αλλά και κυριολεκτικό αφηγηματικό στοιχείο. Σε αυτό το σκηνικό στήνεται μια ιστορία κλιμακούμενης απόγνωσης και πανικού μέσα από την οπτική του νεαρού ήρωα ο οποίος όχι απλά χάνει τον έλεγχο αλλά σταδιακά συνειδητοποιεί πως δεν τον είχε ποτέ.
Εξάλλου, η δυναμική ανάμεσα στον νομοταγή νέο κρατικό λειτουργό και μια μικρή κοινότητα που λειτουργεί σχεδόν αυτόνομα, βάσει δικών της επιταγών και ηθών, δεν παύει ποτέ να συναρπάζει. Σε αυτό το πλαίσιο, και χωρίς να χάνει ποτέ την αίσθηση του αφηγηματικού σασπένς, ο Αλπέρ εξετάζει το πώς εκείνο το σύστημα που διαιωνίζει τη διαφθορά είναι κι εκείνο που κρατά το πλήθος υπάκουο μέσω της εργαλειοποιημένης οργής. Αλλά και το πώς σταδιακά ο ασπίλωτος άντρας αρχίζει να λυγίζει μπροστά σε ένα σκοτάδι που –νομοτελειακά– καλύπτει τα πάντα.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr