Τη θέση του εκσυγχρονισμένου Βατικανού, όπως το προωθεί ο νέος, από την Αργεντινή, Πάπας Φραγκίσκος, προωθεί η ταινία αυτή του Βραζιλιάνου σκηνοθέτη Φερνάντο Μεϊρέγιες («Η πόλη του θεού», Ο επίμονος κηπουρός»). Αλλαγή προς εκσυγχρονισμό, κοινωνικό και θρησκευτικό, που ξεκίνησε το 2013 όταν ο συντηρητικός Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ αποφάσισε να παραιτηθεί από το αξίωμα – ο δεύτερος στην ιστορία των Παπών που παραιτήθηκε μετά τον Γρηγόριο ΧΙΙ το 1415 – ανοίγοντας έτσι την είσοδο στη θέση του Ποντίφικα τον «φτωχό» Αργεντινό Επίσκοπο Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο που ως ο νέος Πάπας Φραγκίσκος (ο πρώτος εκτός Ευρώπης, ο πρώτος από Λατινική Αμερική και ο πρώτος Ιησουίτης Πάπας) θα αρχίσει να κάνει πράξη τις ανανεωτικές για την καθολική εκκλησία ιδέες του.
Παρά τις κάποιες αναμενόμενες, που δεν προσφέρουν τίποτα το καινούριο, σκηνές, εκείνο που τελικά ξεχωρίζει (και μέχρι σ’ ένα μεγάλο βαθμό συναρπάζει) στην ταινία είναι η «σύγκρουση» ανάμεσα στους δυο Πάπες, τον άκρως συντηρητικό (ναζιστή τον αποκαλούσαν μερικοί Καθολικοί) Βενέδικτο (πρώην Καρδινάλιο Ράτζιγκερ) και τον φτωχό (που ζούσε όπως και το απλό ποίμνιό του), έτοιμο να αλλάξει το πρόσωπο του Βατικανού, Πάπα Φραγκίσκο.
Σύγκρουση που αναπτύσσεται μέσα από ένα εξαιρετικό σενάριο, με επίκεντρο μια σειρά συζητήσεων ανάμεσα στους δυο άντρες, που παρουσιάζουν τις δυο διαφορετικές απόψεις πάνω στο δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει στις μέρες μας η Καθολική Εκκλησία – συζητήσεις που ίσως να μην έγιναν όπως παρουσιάζονται στην ταινία αλλά που δίνουν τέλεια το στίγμα της όλης πορείας του νέου και του παλιού Βατικανού. Σύγκρουση αξίζει να τονίσω που δίνουν με τρόπο εξαιρετικό, στην κάθε τους λεπτομέρεια, και διανθισμένες με χιούμορ, οι ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών, του Τζόναθαν Πράις (Φραγκίσκος) και του Άντονι Χόπκινς (Βενεδίκτος).
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr