Τι είναι χειρότερο από έναν γιο παραδοσιακής οικογένειας στη Λαχόρ του Πακιστάν που ζει με τους γονείς του, τον μεγαλύτερο αδελφό του, τη γυναίκα του και τα παιδιά τους, αλλά ο ίδιος ακόμα δεν έχει δικά του με τη νέα του σύζυγο, Μουμτάζ; Να πιάσει δουλειά ως χορευτής σε ένα φαντασμαγορικό, προορισμένο για ανδρικό κοινό show στην πόλη, συνοδεύοντας μια τρανς χορογράφο, που του μαθαίνει τα βήματα, και να την ερωτευθεί!
Στο Joyland, που βρέθηκε στη δεκαπεντάδα των υποψηφίων για το Διεθνές Όσκαρ, απέσπασε θερμό, παρατεταμένο χειροκρότημα στην πρεμιέρα του στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών και αναστάτωσε τα χρηστά ήθη της χώρας παραγωγής, προκαλώντας την υπέρ του παρέμβαση της νομπελίστριας Μαλάλα Γιουσαφζάι και την ανατροπή της αρχικής απαγόρευσης προβολής στις αίθουσες (η κυβέρνηση έδωσε το πράσινο φως για περιορισμένη διανομή), ο Χέντερ πασχίζει να βρει τη θέση του σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον, βλέποντας πως η συμπαράσταση της αγαπημένης του Μουμτάζ δεν αρκεί. Η σχέση του με την εκρηκτική, γεμάτη αυτοπεποίθηση Μπίμπα, τη σταρ της παράστασης που δεν δέχεται μύγα στο σπαθί της και, όπως φαίνεται από πολλές σκηνές, δεν διστάζει να τα βάλει με όποιον την αμφισβητεί ή την περιγελά, περνά από πολλά στάδια, ξεκινώντας από την αμηχανία και το δέος και περνώντας στην πρωτόφαντη ερωτική ενηλικίωση, ένα ξύπνημα αισθήσεων που ο Σαΐμ Σαντίκ χειρίζεται με ουσιαστική ανθρωπιά και focus στους χαρακτήρες, χωρίς να υποκύψει στην επιδερμική περιγραφή του ταμπού μιας κοινωνίας γεμάτης απαγορεύσεις.
Ο Πακιστανός σκηνοθέτης, που δήλωσε πως η ανακάλυψη μιας κοινότητας transgender ατόμων σε πολύ κοντινή απόσταση από το πατρικό του στάθηκε καταλυτική για την ανατροφή και την καλλιτεχνική του υπόσταση, τοποθετεί έναν ευγενικό, καταπιεσμένο άνδρα στο επίκεντρο μιας ταινίας που μιλά για θαρραλέες γυναίκες με ενσυναίσθηση, σε μια κοινωνία που όχι μόνο τις υποτιμά αλλά δεν γνωρίζει πώς να αντιμετωπίσει τον ζωτικό τους ρόλο ή τη δοτικότητά τους, όπως στην περίπτωση της παρεξηγημένης Μουμτάζ.
Το Joyland περιέχει πολλές καίριες ειρωνείες, από τον τίτλο μέχρι την παράλληλη πορεία της εγκυμοσύνης της συζύγου του Χάντερ (περιμένουν αγόρι, το πρώτο και τόσο αναμενόμενο σε μια πατριαρχική οικογένεια με πολλές κόρες) και τη στενότερη επαφή του με μια γυναίκα που δεν της επιτρέπεται ούτε να κάτσει στη θέση που επιθυμεί σε λεωφορείο! Αν και σε μερικές σκηνές ο Σαντίκ καταφεύγει σε σχήματα για να δώσει έμφαση στο μεγάλου μήκους ντεμπούτο του, είναι ιδιαίτερα αξιοπρόσεχτη η οικειότητα που πετυχαίνει στους διαλόγους και τις ερμηνείες και κυρίως στη μύχια ευαλωτότητα της Ράστι Φαρούκ και στην τραχιά αποφασιστικότητα της Αλίνα Καν ως Μπίμπα.
Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα lifo.gr