Η θλίψη της επαρχίας συναντά τις συνέπειες των πολιτικών επιλογών και της συγκυρίας
2015 σε κάποιο χωριό του Κιλκίς. Η ζωή των αγροτών-ψαράδων της λίμνης Δοϊράνης προχωρά με τα προβλήματα, άλλοτε ως συνέπεια προσωπικών επιλογών και συναλλαγών και άλλοτε ως απόρροια των πολιτικών επιλογών. Ο Στέργιος οριακά κουλαντρίζει τις δυσκολίες του βιοπορισμού, έχοντας στο πλάι του τη σύζυγό του και την ειδικευόμενη νοσοκόμα κόρη του. Ο καθένας με τα προσωπικά του προβλήματα και τη δική του οπτική στα πράγματα.
Εντωμεταξύ βρισκόμαστε σε περίοδο μεγάλης αναστάτωσης λόγω του πολέμου στη Συρία, με μεγάλη ροή προσφύγων που, αναζητούν το όνειρο της Ευρώπης, περνώντας από τον Ελλαδικό χώρο. Τα σύνορα έχουν κλείσει και οι πρόσφυγες εγκλωβίζονται λίγα χιλιόμετρα από τα σύνορα σε άθλιους καταυλισμούς. Κάποιοι επιλέγουν τον δρόμο της λίμνης, με την αζημίωτη «αρωγή», αυτοσχέδιων διακινητών. Ένας απ’ αυτούς και ο κουνιάδος του Στέργιου.
Πάνω σε τούτο το φόντο μας αφηγείται η Ασημίνα Προέδρου, την ιστορία της οικογένειας του Στέργιου και δι’ αυτής τη ζωή στην επαρχία, με την εγνωσμένη νοοτροπία του μικρόκοσμου της, τις πολιτικές επιλογές των ιθυνόντων με τις κοινωνικοοικονομικές συνέπειες, το προσφυγικό πρόβλημα, τις αντιλήψεις της εκκλησίας και τέλος τη δράση ή την αδράνεια των κατοίκων της περιοχής κοντά στα σύνορα. Αφηγούμενη την ίδια ιστορία από τρεις οπτικές, του Στέργιου, της συζύγου του Μαρίας και της κόρης του, δένει με άρτιο τρόπο αρκετές παραμέτρους της ζωής, αφενός μεν αυτές που άπτονται του προσωπικού και οικογενειακού περίγυρου, αφετέρου αυτές που ορίζονται από την εξουσία και τους θεσμούς της.
Στην πρώτη έχουμε τον αυταρχικό πατέρα, τη νοικοκυρά μάνα που ασφυκτιά μέσα στο σπίτι και αναζητά διέξοδο στην εκκλησία, την κόρη που επίσης ασφυκτιά από το οικογενειακό περιβάλλον και όχι μόνον, τον συνεταιρισμό με τους ανέντιμους διαχειριστές του. Στη δεύτερη έχουμε την εξουσία, είτε εκφράζεται από την κεντρική πολιτική ή τη διεθνή πολιτική (βλ. προσφυγικό) είτε από τοπικούς άρχοντες, την εκκλησία εκφραζόμενη δια του παππά. Στο ενδιάμεσο οι άνθρωποι που υποφέρουν και πράττουν ως ο καθείς βούλεται.
Άλλοι προσφέροντας αρωγή στους μετανάστες υπακούοντας στη συνείδηση και την ενσυναίσθησή τους, άλλοι χρησιμοποιώντας τη συγκυρία προς ίδιο οικονομικό όφελος, γινόμενοι διακινητές, παρακάμπτοντας προφανώς τον όποιο ηθικό φραγμό. Το όλο σκηνοθετικό εγχείρημα συνεπικουρείται εξαιρετικά από την ατμοσφαιρική εικαστική παρέμβαση της φωτογραφίας του Σίμου Σαρκετζή. Τόσο η δραματουργική διαδρομή, όσο και η εικαστική αποτύπωση, αποπνέουν, μελαγχολία και θλίψη. Είναι που η θλίψη της επαρχίας, συναντά τις πολιτικές επιλογές και τις συγκυρίας, και όλα μαζί βγάζουν ένα μείγμα ματαίωσης. Με αρκετά βραβεία στο 63ο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης και βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου.
Γιάννης Γκακίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress