Διασκευασμένο από ένα θεατρικό του ‘12, σε σενάριο μάλιστα του ίδιου του δημιουργού Σάμιουελ Χάντερ, το φιλμ εστιάζει σε μια εβδομάδα από τη ζωή ενός υπέρβαρου άντρα ο οποίος προσπαθεί να επανορθώσει τη σχέση του με την αποξενωμένη έφηβη κόρη του. Ο ίδιος αδυνατεί πλέον να λειτουργήσει. Δεν μπορεί να κινηθεί, να βγει από το σπίτι του, να επικοινωνήσει με άλλους, δεν μπορεί καν να εμφανίζεται στους μαθητές του μέσω zoom (η κάμερά του είναι πάντα κλειστή).
Πρωταγωνιστεί ο Μπρένταν Φρέιζερ σε μια ερμηνεία που τον έχει φέρει εδώ και μήνες στη θέση του οσκαρικού φαβορί, και γύρω του οι Χονγκ Τσάου (“The Menu”) και Σέιντι Σινκ (η Μαξ του “Stranger Things”) είναι εξίσου σπουδαίες στους ρόλους που αναλαμβάνουν, με διαρκή ένταση ακόμα και στις σιωπηλές στιγμές. Λίγα πρόσωπα, ασφυκτικός, αυστηρά οριοθετημένος χώρος, σπαρακτική ιστορία: Είναι όλες οι πρώτες ύλες για ένα δράμα αληθινά έντονο, που νιώθεις να παίζεται πραγματικά μπροστά σου.
Στη διάρκεια μιας κρίσιμης εβδομάδας, o Τσάρλι του Φρέιζερ καθώς νιώθει πως η κατάστασή του χειροτερεύει, θα θελήσει να έρθει ξανά κοντά με την κόρη του, με την οποία τους χωρίζει τεράστια απόσταση. Και, πατώντας πάνω σε έναν λογοτεχνικό παραλληλισμό και μια σειρά αποκαλύψεων που μας παρουσιάζουν σταδιακά τις κρυμμένες πτυχές του Τσάρλι, το φιλμ μας οδηγεί μεθοδικά, αποτελεσματικά σε έναν πυρήνα ωμού μελοδραματισμού προς το εξαιρετικά αποτελεσματικό φινάλε.
Ο Ντάρεν Αρονόφσκι, που επιστρέφει μετά την ανεξέλεγκτη “μητέρα!”, παραδίδει εδώ ένα διαφορετικό τύπο μανιακού σινεμά– στυλιστικά είναι σχεδόν μετρημένος για τα δεδομένα του, κοντρολάροντας πολύ αποτελεσματικά τον χώρο και τις ερμηνείες, σε ένα κομμάτι συναισθηματικής έντασης που ουρλιάζει ακόμα και κατά την ακινησία του.
Ο τρόπος που κινείται η κάμερα στο ασφυκτικό διαμέρισμα, ο τρόπος που χορογραφούνται οι ηθοποιοί, ακόμα και το πώς ο χώρος σταδιακά αλλάζει, παράλληλα με τις συναισθηματικές διακυμάνσεις του κεντρικού ήρωα, μετατρέπει το περιορισμένο σκηνικό σε κάτι το απρόσμενα δυναμικό. Υπάρχει κάτι το φτηνό που διαπερνά το φιλμ και που μοιάζει να απαντάται στο σύνολο του έργου του Αρονόφσκι, σαν κάθε φορά να πλάθει χαρακτήρες τόσο επίπονου υπαρξιακού είναι, απλώς και μόνο για να τους δει να υποφέρουν, σα να επρόκειτο για μια ταινία τρόμου που κάθε φορά έχει αποδοθεί ως κάποιο άλλο παράπλευρο είδος.
Ακόμα όμως και με τον αρονφσκισμό ως κάτι δεδομένο, είναι τέτοια η συναισθηματική αμεσότητα του συγκεκριμένου κομματιού, που πηγάζει από τις ερμηνείες μέχρι τον απρόσμενο φορμαλιστικό έλεγχο, που δύσκολα αρνείσαι τη δύναμη του– ειδικά αν το δεις σε αίθουσα με πολύ κόσμο. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες ενός έτσι κι αλλιώς ιδιόμορφου (και ιδιόμορφα εκμεταλλευτικού) σκηνοθέτη.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr