Η δημιουργία του πρώτου επίσημου εστιατορίου στην Ευρώπη είναι το πρόσχημα ώστε ο Ερίκ Μπενάρ, ο σκηνοθέτης αυτής της ευχάριστης αλλά «λίγης» γαλλικής δραματικής κομεντί να μιλήσει με ανάλαφρο και …εύπεπτο τρόπο για την καταπίεση του γαλλικού λαού που είχε ως αποτέλεσμα το ξέσπασμα της γαλλικής επανάστασης. Στην ταινία παρακολουθούμε το πως ένας καλόψυχος σεφ της αριστοκρατίας που έχασε την δουλειά του επειδή πρωτοτύπησε με μια λιχουδιά θα σκεφτεί την δημιουργία του Ντελισιέ (λιχουδιά), ενός μέρους, που τυγχάνει να είναι το ίδιο του το σπίτι, στο οποίο ο κόσμος θα έρχεται να φάει με την ησυχία του. Τόσο απλό.
Η ταινία περιέχει αρκετές σκηνές γκουρμέ μαγειρικής που ανοίγουν την όρεξη (αναπόφευκτες οι σκηνές αυτές σε τέτοιου τύπου ταινίες), ο ευτραφής ηθοποιός Γκρεγκορί Γκαντεμπουά ζει τον ρόλο του παθιασμένου μάγειρα που αναζητεί την τελευταία ευκαιρία της ζωής του και η Εμανουέλ Καρέ στον ρόλο της γυναίκας που τον βοηθά (κρύβοντας ένα μυστικό που παίζει ρόλο στην υπόθεση) συμβάλλει για την δημιουργία μιας πολύ ευχάριστης ατμόσφαιρας που ωστόσο δείχνει κάπως παράταιρη με το εξαιρετικά δυσάρεστο κλίμα που υποθέτει κανείς ότι κυριαρχούσε τότε στην Γαλλία.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr